Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

Αγκάθ(ι)α

από 'δω θα φάνε κι άλλοι... προσοχή και στο δικό σου ρεύμα γιατί πάντα θα υπάρχει κι ο άλλος που θα 'ρχεται ανάποδα... στο δικό σου ρεύμα... δεν υπάρχει δικό σου ρεύμα... μόνο αυτό που πληρώνεις στο λογαριασμό σου... με ποσοστό +10% για τις ρευματοκλοπές των άλλων... the others... μας κάνατε κακό. // ή αλλιώς: Η ιστορία αυτής που δεν έχασε τίποτα. Ποτέ. Τίποτις.

Στην πολυσύχναστη καρδιά μιας ελληνικής μητρόπολης, μέσα στη χαοτική συμφωνία του κορναρίσματος και του πολυσύχναστου πλήθους, ζούσε μια γυναίκα ονόματι Αγκάθα. Δίπλα της περνούσαν ιερωμένοι με φίδια στον κόρφο τους και μερικές καλόγριες που πουλούσαν μανταλάκια από τίμιο ξύλο. Ήταν η επιτομή του ελέγχου, η ζωή της οργανωμένη σχολαστικά, το περιβάλλον της σχολαστικότερα συντηρημένο. Από το άψογο σπίτι της μέχρι τα τέλεια βαλμένα μαλλιά της, η Αγκάθα ήταν η ενσάρκωση της τάξης σε έναν κόσμο που βρισκόταν στα όρια του χάους.

Για χρόνια, η Αγκάθα περιηγήθηκε στη ζωή με την ακρίβεια ενός Ελβετού ωρολογοποιού. Βρέθηκε σε διάφορες πόλεις, μέχρι και σε μέρη χωρίς ήλιο, εκεί που τα πουλιά πετάνε ανάποδα και οι τηλεοράσεις σταματούν το πρόγραμμά τους μετά τις δέκα το βράδυ. Τίποτα δεν ξέφυγε από την αντίληψή της. Ήταν η κυρίαρχη της επικράτειάς της, κυβερνώντας την με μια σιδερογροθιά τυλιγμένη σε ένα βελούδινο γάντι. Κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής της ήταν προσεκτικά επιμελημένη, κάθε ενδεχόμενο είχε προγραμματιστεί και επανεξεταστεί με ακόμα μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ την απώλεια, ποτέ δεν είχε βιώσει την πικρή γεύση της αποτυχίας. Αλλά η μοίρα, όπως φάνηκε, είχε άλλα σχέδια τη στιγμή που μια γάτα επιτέθηκε σε ένα μικρό και άμυαλο ποντιακό σκυλί.

Ήταν μια φαινομενικά συνηθισμένη μέρα όταν ο προσεκτικά κατασκευασμένος κόσμος της Αγκάθα αναστατώθηκε από μια δύναμη πέρα από την κατανόησή της. Καθώς έκανε την πρωινή της ρουτίνα, βουρτσίζοντας σχολαστικά τα δόντια της με την αξιόπιστη οδοντόβουρτσά της και μελετώντας την πρωινή εφημερίδα, μια ξαφνική αναστάτωση ταρακούνησε τον ίδιο τον ιστό της πραγματικότητας. Τα σύμπαντα αναμίχθηκαν σαν τα υλικά για ένα στρούντελ. Με ένα εκκωφαντικό βρυχηθμό, μια στροβιλιζόμενη δίνη σκότους τύλιξε την Αγκάθα, αποσπώντας την από το γνώριμο περιβάλλον της και σπρώχνοντάς την στα άγνωστα βάθη του χρόνου και του χώρου. Πανικός κατέλαβε την καρδιά της καθώς έπεφτε στο κενό, με την σχολαστικά σχεδιασμένη ύπαρξή της να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της. Αισθάνθηκε σαν οι μυρωδιές εκατοντάδων επιβατών σε λεωφορείο που έχουν έλλειψη τρεχούμενου νερού να της επιτίθεντο.

Όταν τελικά η Αγκάθα βγήκε από τη δίνη, βρέθηκε σε έναν κόσμο οικείο και εξωγήινο. Οι δρόμοι της ελληνικής πόλης απλώνονταν μπροστά της, αλλά αμαυρώθηκαν από το πέρασμα του χρόνου. Τα κτίρια που κάποτε στέκονταν ψηλά, τώρα κείτονταν σε ερείπια, οι ερειπωμένες προσόψεις τους μαρτυρούν τη φθορά του χρόνου. Μια εκκλησία άνοιγε τις πύλες της για να μπει μέσα ένα θωρακισμένο όχημα χρηματαποστολών. Δυο αλλοδαποί στεκόντουσαν με τεράστια δυσκολία και κύρτωναν κάτω από το βάρος των ανοιχτών τηλεοράσεων που κρατούσαν. Από εκείνες ένας μαλθακός ερημίτης δασκάλευε το ποίμνιο πως να φτιάξει χορτόπιτα με αποτσίγαρα.

Η σύγχυση και ο φόβος τράβηξαν το μυαλό της Αγκάθα καθώς σκόνταψε μέσα στο ερημικό τοπίο, με την κάποτε παρθένα ενδυμασία της τώρα σκισμένη και κουρελιασμένη. Όπου κι αν κοίταξε, είδε σημάδια φθοράς και καταστροφής, μια έντονη αντίθεση με τον τακτοποιημένο κόσμο που είχε αφήσει πίσω της. Λύγισε, όμως στη στιγμή αυτοχαστουκίστηκε, τσίμπησε το δεξί σφιχτό κωλομέρι και άφησε μια μικρή πορδή. Ο φόβος είχε φύγει. Ήταν και πάλι κυρίαρχος του γαλαξία, του μασούτη και του σκλαβενίτη μαζί. Ήταν η σούπερ γυναίκα που τα πάντα κανονίζει, όλοι την έχουν ανάγκη, αυτή δεν έχει ανάγκη κανέναν και γιορτάζει κιόλας άμα γουστάρει σήμερα.

Καθώς όμως η Αγκάθα περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους, άρχισε να συνειδητοποιεί την έκταση της δύσκολης θέσης της. Ο χρόνος, φαινόταν, της είχε κάνει ένα σκληρό τέχνασμα, βυθίζοντάς την σε έναν κόσμο που είχε περάσει προ πολλού. Τόσο οικείο σαν μια πόλη που έπλενε πιάτα με τα χέρια για επτά χρόνια αλλά και παράλληλα τόσο ξένο σαν το χωριό του πατέρα χωρίς τουρίστες. Και στο πέρασμά αυτών των αλλόκοτων συμπάντων και στιγμών, κάτι της είχε πάρει το πιο πολύτιμο αντικείμενο εκείνης της ώρας μαζί με το δώρο προς τον πατέρα της: την οδοντόβουρτσά της και την πρωινή εφημερίδα με τα ναυτιλιακά νέα της προηγούμενης εβδομάδας από τη Σιγκαπούρη, ὠϊμέ!

Η απόγνωση οδήγησε την Αγκάθα προς τα εμπρός καθώς έψαχνε να βρει έναν τρόπο να κατανοήσει τη νέα της πραγματικότητα. Αλλά όσο και να προσπαθούσε, δεν βρήκε παρηγοριά στα ερείπια του παρελθόντος. Η κάποτε ακλόνητη αυτοπεποίθησή της κλονίστηκε, αντικαταστάθηκε από μια υφέρπουσα αίσθηση αμφιβολίας και αβεβαιότητας. Τα συντρίμμια άρχιζαν να σχηματίζουν μια εξωτερική τουαλέτα για την οποία αισθάνθηκε την ανάγκη να μπει και να την καθαρίσει με τα υγρά μαντηλάκια που πάντα είχε στην τσέπη του επώνυμου μπουφάν της. Γιαπωνέζικη αισθητική μέσα σε ρωμαϊκά κιούπια ξεχειλισμένα από μικροοργανισμούς που χαρακτηρίζονται και ως: μύκητες · μικροφύκη · πρωτόζωα · βακτήρια · μαλακίες.

Μέσα στην απελπισία της, η Αγκάθα σκόνταψε σε ένα ασθενοφόρο νοσοκομείου, με τις πόρτες του να στέκονται ανοιχτές σαν φάρος ελπίδας στο σκοτάδι. Με χέρια που έτρεμαν, μπήκε στο όχημα κι από εκεί πέρασε στο εσωτερικό που ήταν το ίδιο με ένα γνώριμο και φιλικό νοσοκομείο. Με την καρδιά της να χτυπά δυνατά στο στήθος της άρχισε να περπατάει στα τέσσερα για σιγουριά. Μέσα, βρήκε μια ομάδα κουρασμένων επιζώντων, με τα πρόσωπά τους τραβηγμένα και καταβεβλημένα και παραδίπλα μια παρέα ενενηντάρηδων που άρχισαν να τις εξιστορούν φωνάζοντας τη λειτουργία των καθετήρων τους.

Καθώς η Αγκάθα τους πλησίασε για να τους γλιτώσει από μελλοντικές παθήσεις των λαιμών τους, αντιμετώπισε επιφυλακτικά βλέμματα και ψιθυριστές συζητήσεις. Όμως, παρά την αρχική τους σύλληψη, οι επιζώντες την καλωσόρισαν τελικά ανάμεσά τους, προσφέροντάς της τη λίγη παρηγοριά που μπορούσαν μπροστά στην αβεβαιότητα. Ένα σακουλάκι με χθεσινά ούρα ο ένας, μια κατουρημένη παλιά διαθήκη ο άλλος και τρεις μπατονέτες αγνώστου προηγούμενης χρήσης μια χαιρέκακη κυρία ντυμένη στα σιέλ. Δεν είχαν και κάτι να χάσουν. Όσος χρόνος απέμεινε θα γινόταν σύντομα δωρεά στα παιδιά των χαμένων Ελλήνων αστροναυτών.

Και έτσι, η Αγκάθα βρέθηκε ανάμεσα σε αγνώστους, ο προσεκτικά ελεγχόμενος κόσμος της γκρεμίστηκε από δυνάμεις που ήταν πέρα από τον έλεγχό της. Το δουκάτο της γέμισε λάσπες κι ακαθαρσίες που οι συγκάτοικοι θα έφερναν αβίαστα μέσα στο σπίτι, πάνω στα χαλιά, δίπλα στο κρεβάτι, παραδίπλα από το κομοδίνο που έχει τα βρακάκια της. Αλλά μέσα στο χάος, σε αυτό που τώρα είχε χρώμα σκατουλί, ανακάλυψε κάτι απροσδόκητο: μια αίσθηση συντροφικότητας και ανθεκτικότητας που ξεπερνούσε τα όρια του χρόνου και του χώρου. Η αγάπη! Ήταν η αγάπη. Δεν ήταν η οδοντόβουρτσα. Ήταν η αγάπη κι αυτή τη φορά δεν άργησε καθόλου. Ούτε μια μέρα! Έτσι νόμιζε η Αγκάθα. Ναι, καλέ, ήταν η αγάπη. Η Αγάπη!

Καθώς οι μέρες περνούσαν και η Αγκάθα προσαρμόστηκε στη νέα της πραγματικότητα, συνειδητοποίησε ότι η ζωή δεν ήταν να ελέγχει κάθε λεπτομέρεια, αλλά να αγκαλιάζει την αβεβαιότητα και να βρίσκει δύναμη μπροστά στις αντιξοότητες. Αγόραζε κάθε μέρα οδοντόβουρτσες και τις άφηνε με τα σάλια της στητές στα καθίσματα των αστικών λεωφορείων που χρησιμοποιούσε. Έκανε μεγάλο στοκ από παλιές εφημερίδες ναυτιλιακών και χρηματιστηριακών θεμάτων που σκορπούσε σε κάθε γωνιά του άλλοτε τακτοποιημένου σπιτιού της. Αγόρασε έναν εξομολόγο και τον έστησε να τους διαβάζει όταν καθόντουσαν σαν οικογένεια να φάνε το ζεστό φαγάκι τους. Και παρόλο που μπορεί να έχασε την αγαπημένη της οδοντόβουρτσα και την εφημερίδα της Παρασκευής για τον μπαμπά από τη Σιγκαπούρη - από τις ασυγχώρητες ιδιοτροπίες της μοίρας φυσικά, δεν έφταιγε εκείνη - κέρδισε κάτι πολύ πιο πολύτιμο: μια νέα εκτίμηση για την απρόβλεπτη φύση της ύπαρξης και την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Ή και όχι. Στο τέλος η αγάπη πάντα επικρατεί. Over.

Post Όφις ή Τα @γγελικά πλασμένα Χέλια (να σου πιούν το αίμα)

post office and one snake with a lot of letters and stamps and some post men like in a microcosm peace nature in the sty...

Είναι ωραίο αυτό που κάνεις, αυτό που φοράς, αυτό που επιδεικνύεις, αυτή η έλλειψη φαντασίας σου και η προβολή του καθημερινού γυαλιστερού τόσο προσωπικού τίποτα σου, όμως εμένα με κάνει να σε σιχαίνομαι. Κι άλλη τηλεόραση πιο μεγάλη, κι άλλα όνειρα πιο μακρινά, κι όλα με μια συσκευή μικρότερη κι από πουλί στο χέρι, ναι σε σιχαίνομαι. Όπως και τις τεράστιες συσκευασίες έξω απ' τα σπίτια σου, τα καλώδια που υποστηρίζουν κάθε λειτουργία σου, όπως εσένα σαν ένα κομμάτι του πλαστικού πύργου από χαρτιά μιας τράπουλας ταρώ από πασάδες, σουλτάνους και χανούμισσες. Κάθε επένδυση ενάντια στο φύσημα του αγέρα και κάθε χαρτάκι με σημειώσεις γεμάτο με λίστες - τι να κάνεις που κάνανε κι οι άλλοι, τόση φθήνια μέσα στη ζωή σου.

Το 2024 ήδη μέσα στον πρώτο του μήνα απέδειξε ότι και Θεός υπάρχει και το βασιλιά με τη νύφη του θα σώσει. Κι ας ασχολούνται όλοι με κείνη την καφρική πρώην βασίλισσα που πήγαινε με τον άραβα κι άφησε το δικό μας το παιδί να ψάχνει καμήλες. Ναι, υπάρχει κι έσωσε τ' αρχίδι του βασιλιά και τον κώλο της πριγκίπισσας. Σε άλλα νέα, ο κυρ Όθων, έφυγε ξαφνικά στα 78 του κι άφησε το διαμέρισμα στον ημιώροφο, άδειο χωρίς αυτόν αλλά τίγκα στα αντικείμενα. Δεν πήρε πολλές μέρες και τα πράγματα του Όθων άλλαξαν χέρια, για την ακρίβεια έγιναν ιπτάμενα και μετά φορτώθηκαν σ' ένα αγροτικό κι άφησαν το σπίτι αδειανό κι έτοιμο για ενοικιοστάσιο. Τον τιμήσανε όμως γιατί γέμισε η γειτονιά με χαρτιά για τα σαράντα του. Τι τύχη να σου πεθάνει ο άλλος πριν τον εκτιμώμενο χρόνο και να σου 'χει αφήσει κι ένα σπίτι να εκμεταλλευτείς στη συμπρωτεύουσα. Λες και δεν πετάνε τα χρόνια απ' τα 25 στα 50 με ένα τσαφ, μια κλανιά, ένα μεθύσι - το μόνο που μετριέται είναι οι δόσεις των δανείων και των διατροφών, τα μερτικά των άλλων στο χρόνο το δικό σου. Κι εσύ να συνεχίσεις. Είναι σημαντικό να έχεις αρχές. Να ψηφίζεις από πάππου προς πάππου το συμφέρον σου.

Υπάρχει όμως ελπίδα για ένα λευκότερο αύριο. Ας γίνουμε όλοι σαν τον χασάπη της γειτονιάς, αυτή είναι η λύση. Ανέμελο βλέμμα, νεκρό, σκατένιο, συνήθως πίσω από το βρώμικο τζάμι. Από τις έξι το πρωί στο μαγαζί. Να περνάει ξανά τον κιμά που δεν πούλησε εχθές, που έκανε το ίδιο κι εχθές, να μην τον δουν οι περαστικοί, αυτοί που ποτέ δεν αγοράζουν από εκεί. Μαζί του μόνο η μηχανή που παρκάρει κάθετα και καταλαμβάνει σχεδόν τέσσερις θέσεις με τη βοήθεια μερικών χαρτόκουτων αλλά και ο πατέρας που του αγόρασε το μαγαζί για να μην έχει ενοίκια και μερικές φορές η σύζυγος - το ίδιο άσχημο, κενό βλέμμα, νεκρή κι αυτή, ριγμένη στη διπλανή λευκή πλαστική καρέκλα να ατενίζει τους περαστικούς. Κάποια στιγμή θα βγάλει μια χειρόγραφη επιγραφή πάνω στο τζάμι για να ευχαριστήσει τη γειτονιά για την πολύχρονη εμπιστοσύνη. Ποια; Τότε όλοι θα μπουν μέσα να του ευχηθούν καλή σύνταξη. Τα μαθηματικά λένε ότι πρέπει να ζήσει μέχρι τα 186 του χρόνια για να ισοφαρίσει όσα πλήρωσε με αυτά που θα βγάλει από τη μηνιαία πίστωση δημοσίου στο λογαριασμό του. Όμως θα εξετέλεσε το ιερό καθήκον στο κράτος, στην εκκλησία, στην οικογένεια, στη γειτονιά και στο Θεό που πάνω είναι και όλα τα βλέπει και όλα τα μαχαιρώνει. Όσο αναφορά τα κέρδη... κοκαλάκια στο πεζοδρόμιο για τα περαστικά σκυλάκια. Το παιδί του μπαμπά του και ο άντρας της γυναίκας του, μεγάλωσε κι έγινε κι αυτός συνταξιούχος από ελεύθερος επαγγελματίας. Να έχει να γραφεί κάτι στο μελλοντικό κηδειόχαρτο.Ηλίθιος ετών 69, με επάγγελμα, συγγενείς και μια κάσα κλειστή στο δευτερόλεπτο. Εσύ μη τα βλέπεις αυτά, δεν είσαι αυτός / αυτή / αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο;

Από την άλλη ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αγρότης. Έτσι θα μπορείς κι εσύ να συμπεριλαμβάνεσαι στην πρόταση "Δεν είναι όλοι μεγαλοαγρότες βρε παιδί μου" και να κλείνεις δρόμους, να παίρνεις επιδοτήσεις και να έχεις εργάτες που δεν τους βάζεις ούτε το εργόσημο και οι καημένοι μέσα στο κρύο και τη ζέστη βγάζουν το μεροκάματο. Ίσως και κάτι παραπάνω γιατί εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Μερικοί λοιπόν κοιμούνται πάνω στα ίδια τα τελάρα που μαζεύουν τις ελιές και τα ζαρζαβατικά. Άλλοι αναλαμβάνουν πιο δύσκολα χρέη, για παράδειγμα να εκδίδουν ανήλικα, ενίοτε και την κόρη του αφεντικού. Τα δύσκολα και τα επικίνδυνα μόνο σε Πακιστανούς. Ακόμα κι αν είσαι κρητίκαρος εσύ. Για την τιμή σου, αυτοκτονείς κιόλας. Όχι την πρώτη φορά, όχι την όγδοη, όχι την εικοστή που η δεκαπεντάχρονη κόρη σου συνουσιάστηκε χωρίς τη θέληση της αλλά εσύ και η μανούλα δεν το καταλάβατε, μόνο λίγο πριν γίνει βούκινο σ' όλο τ' ορεινό χωριό σας. Και φυσικά πως του ήρθε του δικηγόρου της μανούλας να πει πριν τον ρωτήσει ουδείς και ουδεμία, μα δεν πρόκειται για μαστροπεία! Αλλά τα μπλόκα έχουν κι ευλογίες. Τόσο των παπάδων που βρήκαν συμμάχους στον αγώνα κατά το γάμο των ομόφυλων όσο και στους νέους που βρήκαν εχθρούς στον ιδιωτικό τομέα εκπαίδευσης. Εκεί που οι μεν πρώτοι είναι πραγματικά πρώτοι στις σχέσεις (είναι κι εύκολο με τα μάξι φορέματα και την αντρίλα που κρύβουν τα ράσα καταπίεσης) αλλά όχι στους γάμους για ευνόητους λόγους, ενώ οι δεύτεροι σε λίγο καιρό θα προσκυνάνε για τον κατώτατο μισθό με άγραφες υπερωρίες και τσιμπούκια για ένα πρόγραμμα ΟΑΕΔ (λέγε με καλέ μου πια ΔΥΠΑ, άλλαξε) που ο εργοδότης δεν κάνει τίποτα και τον συμφέρει. Στο μέρος που εκπαιδεύονται "άνθρωποι" 16 χρόνια για να βρουν μια δουλειά αλλά ούτε ένα λεπτό για να γίνουν γονείς. Δεν είναι αργά για να γίνεις αγρότης, είναι αργότερα να γίνεις άνθρωπος.

Όμως γιατί να μην γίνεις κιθαρίστας; Είναι ένα επάγγελμα σαν όλα τα άλλα. Δες για παράδειγμα τον Kerry τον King. Μιξοκλαίγεται σαν κοριτσάκι που του πήρανε το ζαχαρωτό γιατί ο Tom ο Araya δεν τον πήρε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα τεξτ δεν του έστειλε, λέει στο τεράστιο περιοδικό των αντρών που ξέρουν από καλή δυνατή και βαριά μουσική, το Kerrang. Ο ίδιος δεν προσπάθησε, ήταν πληγωμένος. Κι έτσι ότι ξέμεινε από τον τελευταίο δίσκο και δεν το ήθελε ο άλλος που δεν του έστειλε ούτε ένα μήνυμα, έγινε από μόνο του προκαταβολικά και χιτ και μις μαζί. Στη συνέχεια πήρε να δηλώνει ότι εκτός από βασικότατος κιθαρίστας ήταν και ο μπασίστας στα άλμπουμ. Πω, ρε φίλε! Και το 'χαμε καταλάβει! Μην κάνεις κι εσύ ρε Tom σαν τον φαρμακοποιό που έχασε καμιά κατοστάρα κιλά κι άρχισε να φωτογραφίζεται σε σκάλες και καρέκλες ανάποδα όταν έχει εφημερία, πάρε τηλέφωνο γιατί ποτέ δεν ξες πότε θα συναντήσεις τον Παντέλω τον Παντελίδη κι εσύ. Γιατί αν κάτι είναι σίγουρο είναι ότι η καλή η πεθερά ξέρει από μοκέτες και όλα τα είδη πρωκτός. 

Πρόσφατα επιτέλους μετά από χρόνια αναζήτησης στον Ταύγετο και το Καϊμακτσαλάν βρήκα τρόπο να αντιμετωπίσω την ατμοσφαιρική μόλυνση και θέλω να το μοιραστώ κι αυτό όπως και τα χρέη μου μαζί σου. Έβαλα στην εφαρμογή κάπου στη μέση των πόλεων που παρακολουθώ το Νέο Δελχί. Σοφή επιλογή, γιατί και μπροστά στην ώρα είναι, άρα πάντα έχει υψηλότερη θερμοκρασία (βλέπω εγώ τα τριαντάρια την άνοιξη και δροσίζομαι που έχουμε είκοσι εννέα) και πάντα στα κόκκινα και τα εκατοπενηντάρια στην ποιότητα αέρα έχει. Ανοίγω το παράθυρο και εισπνέω χαμογελώντας τα μικροσωματίδια τα δικά μας, τα κατά δέκα τοις εκατό χαμηλότερα από το Νέο Δελχί. Πφ... Σαν τη Χαλκιδική δεν είχε, έχει και δεν θα ματά έχει, το έλεγε κι ο μέγας μάλαξ ο Αλέξανδρος. Ίσως. Κι ας είναι γεμάτοι με μασκοφόρους του παλιού ιού με πλαστικό μετάλλιο στο χέρι γεμάτο εσπρέσο λάτε κορτάντο μακιάτο αν και φερμέντεντ με διασπώμενο και ελάχιστο μασώμενο καλαμάκι. Καλύτερα να πας για σουβλάκι όπως ο πρόεδρος με τον φίλο του στην καλύτερη καντίνα της παραλιακής κι ακόμα παραπέρα. Αν δεν έχεις στόχο να ξεπεράσεις στην ηλιθιότητα εκείνον τον Έλλην Οικολόγο, που είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 37 χρόνων για καταπάτηση χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, τότε μην προσπαθήσεις καν. Έλα να το πάρεις εσύ, τεράστιο σουβλάκι - στη μισή τιμή. Αγάπη, Μόλυνση και Σουβλάκι. Τσικνοπέμπτη κάθε μέρα.

Είναι εύκολο και για σένα ακόμα να συμμετέχεις απαξιωτικά σε συζητήσεις με οποιοδήποτε θέμα. Α. αν είναι κάτι που δεν καταλαβαίνεις, αναφέρεις με στόμφο... τι παραλήρημα είναι αυτό! (δεν περιμένεις απάντηση, ξεκάθαρα δεν πρέπει να αφήσεις ανοιχτή τη συζήτηση γιατί θα εκτεθείς) Β. αυτό είναι δοκίμιο! (αμέσως αλλάζεις θέμα γιατί δεν σε ενδιαφέρει καθόλου και προτιμάς κάθε στιγμή της ημέρας ένα γιαουρτάκι ελαφρύ με χαμηλά λιπαρά να συνοδεύει το καραμανλίδικο λουκάνικο σου).

Να φτιάξεις το νέο; Καλύτερα να αντιγράψεις το παλιότερο. Υπάρχει τεράστιο στοκ ιδεών. Που να τρέχεις τώρα. Τόσα ξεμείναν στο ράφι, γεροντοκόρες ιδέες και απούλητα σκατά. Με το κατάλληλο μάρκετινγκ δεν θα μυρίζουν άσχημα. Θα πουλήσουν γρήγορα και μετά βουρ στον επόμενο πατσά. Σε μια ήπειρο πανηγύρι με μπλόκα αγροτο-καρναβαλιστών το σίγουρο είναι ότι η κεραμική εστία δεn μαγειρεύει καλύτερα, δεν καθαρίζει καλύτερα, δεν είναι αντικειμενικά πιο όμορφη, δεν δεν δεν... Θα σου συστηθώ ως εκπρόσωπος Συνασπισμού για την Προώθηση του Θορύβου στα Όμορα (ή μωρά) Κράτη. Δεν έχεις κάποιο θέμα να με δεχθείς στην εντοιχισμένη κουζίνα σου, έχεις; Εδώ αποδέχτηκες, ασπάστηκες και προσκύνησες μυριάδες Χριστιανικά Ούφο, θα κωλώσεις σ' έναν φόνο εκ προμελέτης που είναι και εκ περιτροπής;

Μέχρι τώρα να έχεις ζήσει όπως σου ζήτησαν, με τον απλό, λειτουργικό τους τρόπο... τον σκουληκίσιο. Δεν πιστεύεις πια ότι είσαι ένας οργισμένος, το ξες ότι είσαι ένας βλαμμένος. Σήκωνε τηλέφωνα. Περίμενε. Πήγαινε επισκέψεις. Κάνε δώρα. Να είσαι ευγενικός. Μη ζητάς. Ζητιάνεψε. Πάρε ότι σου δώσουν. Ήλπιζε. Ημι-ζήσε. Ήδη έχεις πρωθυπουργό που γλίτωσε τη βόμβα. Για πάντα πολιτικό πρόβατο, επέλεξε να φας με τη μαμά του / της άλλου αντί για το θέατρο. Κορόιδεψε αντί να συζητήσεις. Μάθε αγγλικά για να μπεις στο δημόσιο. Πες τον πατερούλη να σε βάλει στη δουλειά του θείου. Ζήτα επιδόματα. Ζήτα κι άλλα επιδόματα. Πάρε από τους συγγενείς. Πάρε... Φάε... Ζήτα... Ζεις!

nada

ξες... κάποιος θα μπορούσε να πει (το μόνο εύκολο πάντα κάποιος να κάνει αντίλογο), μα καλά, δουλειά αυτών είναι να εναντιωθούν; δουλειά τους είναι να κάνουν κάτι; αυτοί ας φτιάξουν τις μουσικές τους - ας κάνουν τις πιτσιλιές τους - ας γράψουν κάνα ποίημα - κι ας αφήσουν χώρο στους πολιτικούς να φτιάξουν τα πράγματα. ας ψηφίσουν ότι θέλουν και μετά ας κάνουν ότι λέει ο δημοκρατικός λαός (μας). // και φυσικά, μπορεί έλλην, και μοναδικός εκ των δυο, νομπελίστας να μη μιλούσε, αυτό από μόνο του δεν γίνεται λήμμα σε ψηφιακή εγκυκλοπαίδεια ότι πάσας γραφιάς μένει μουγγός και χαζός; // κι όσο ο αντίλογος συνεχίζεται, και ποιοι τους ακούν αυτούς μωρέ; τους έγραψε καμιά εφημερίδα τύπου [G]lifo; είναι στις τάσεις; τους ξέρει ή τους αποκήρυξε κι η μάνα τους; // ποιος συμβολαιογράφος έχει διαθήκη στα μέτρα τους; // να σ' αφήσουν στην άκρη. // ούτε καν στο ράφι. // εκεί μπορεί ν' απλωθεί κάποια στιγμή κάνα χέρι και να πιάσει τη μολότοφ του ήχου - των λέξεων αλλά όχι της εικόνας, αυτή η εικόνα έπαψε πια να μπορεί να γίνει επαναστατική, δεν μπορεί να σκάσει στα χέρια των δικολάβων - των δοσίλογων - των Δημητράδων (αυτών που μ' ένα Αλέξη κάνουν πεσκέσι στο αύριο). // πόσο γελοίο ακούγεται να πρέπει ο δημιουργός των τεχνών να σταθεί όρθιος, μια που αρκετοί εξ αυτών γνωρίζουν το οκλαδόν ή το πρηνηδόν μόνο εξ ακοής. // πως να πάρουν φόρα για να φτάσουν στον ουρανό; // πως να μιλήσουν στο κοινό όταν το προσκυνάνε; είναι συνετό να κάνεις μουσική πρώτα ή μετά τις γνωριμίες; // καλύτερα να φτιάξεις τα χρώματά σου ή τους φίλους σου; // τελικά τα δίχτυα της δικτύωσης τους χωράνε όλους, σιωπηλούς και μουγκούς. // κι ας νιώθουν οι ελάχιστοι δυσλειτουργικοί. έτσι πάει... // αλλιώς θα τα έκανες όλα στις κοινόχρηστες τουαλέτες. // αναρωτιέσαι σε κείνο το πανηγυράκι με πρώτο τον Καραγκιόζη πόσοι χωρέσανε; // καλέ... // όλα τα μιλιούνια κι ακόμα περισσότερα. // γι' αυτό κανείς δε μιλάει; // γι' αυτό οι άνθρωποι της τέχνης μείνανε στα εγκαίνια, στα μπαράκια και κάτω από τη στέγη να μη βραχούν. // δε βράζουν. // δεν έχουν αίμα.//  έχουν κρυπτο-αίμα. δεν έχουν έμπνευση. // έχουν σκρολο-έμπνευση. // ανήκουν

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

μεταξύ ανθρώπων και αχειροποίητων χαλβάδων

υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πιστευτών και κατανοητών κοινών ψεμάτων. το μόνο απίστευτο είναι η αλήθεια... και καθώς το ρολόι δεν σταματάει και δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ένα απομονωμένο δευτερόλεπτο, είναι προτιμότερο οι λιγοστοί σκεπτόμενοι άνθρωποι να σπάνε τη φούσκα μέσα στην οποία οικειοθελώς βρέθηκαν παρά τ' αρχίδια των ανεπαίσθητα λιγότερων αλλά αισθητά περισσότερα σκεπτόμενων. μέσα στο συρμό από μπατζανάκηδες - κουμπάρους κι αφορισμένους, υπάρχουν κι αυτοί οι μετριοπαθείς ψυχασθενείς, που ανοίγουν ένα χαρτάκι να για να βρουν μέσα μια...

πρόταση... η πρόταση: "Έλα να συμμαζέψουμε" σημαίνει... χρειάζομαι ένα δούλο να μου κάνει τη δουλειά κι εγώ να διατάζω καθώς πίνω τον καφέ και κάνω brainstorming. σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ο δούλος παίρνει τη θέση του θεατή που απλά κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και χειροκροτεί. σε κάθε περίπτωση το μαζί είναι χαρακτηριστικό του κοπαδιού και πρέπει αυτός στον οποίο απευθύνεται η πρόσκληση - διαταγή να είναι πρόθυμος να εκτελέσει εντολές χωρίς χρηματικές ή αντιπραγματισμού απαιτήσεις - ελπίδες. στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η σφαιρική γνώση του ΚΟΚ (Κώδικα Οικονομικής Καλοσύνης)... δηλαδή:

όταν θέλεις το αμάξι σου να έχει την ημερομηνία γέννησής σου ή της ομάδας σου τότε πρέπει να πληρώσεις. κι άλλα. αν θες να ανανεώσεις το δίπλωμά σου και δεν έχεις όρεξη να τρέχεις στους γιατρούς τότε μπορείς να πληρώσεις αντί γι' αυτό. κι άλλα ακόμα. σαν τύχει να μην μπορείς να οδηγήσεις και κόβεσαι συνέχεια καλύτερα να πληρώσεις μια και καλή αντί να έχεις τα εξέταστρα και το άγχος. κι άλλα πολλά. το άγχος κάνει κακό. απέβαλλε το πληρώνοντας. κάπου βαθειά μέσα στις τσέπες σου κάποια κατήχηση σου έχει βάλει το μικρόβιο - γνώση ότι δεν θα ζήσεις για πάντα... δεν χρειάζεσαι κανόνες, εμβόλια, φανάρια, ώρες κοινής ησυχίας, σοβαρότητα κοκ (και ούτε καθεξής σημαίνει σ' αυτή την περίπτωση)... το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια σύμβαση αορίστου χρόνου γιατί και το ένα σύμπαν αόριστο είναι... ενώ:

μερικά απ' τα άλλα παράλληλα σύμπαντα έχουν υπερπληθυσμό από μασκοφόρους του ιού με πλαστικό μετάλλιο στο χέρι, βρίσκονται ολόγυρα παντού και μοιράζουν υποσχέσεις στους ιθαγενείς αφού είναι φθηνότερες από καθρεφτάκια. οι μανούλες από αυτό το γκρουπ ταΐζουν τα βρέφη στο στόμα πατάτα τηγανητή από την κεντρική καντίνα και οι πατερούληδες κρατάνε στην αγκαλιά τους κινητά που φεγγοβολούν από τις ελπίδες των στοιχηματικών κονσολών. έτσι μεγαλώνει ένα ακόμα παλιοχριστιανόπουλο με ανάσες σκουληκιών να προλογίζουν έναν ευτυχισμένο θάνατο κάποτε στο καλοκαιρινό εξοχικό με τζάκι και ψησταριά στους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

Μερικοί Παρ-άγραφοι Έρωτες στην Πόλη του Χάους

Εκείνος ήταν ένας ασπρομάλλης - μακρυμάλλης και λίγο ατημέλητος και θα τον έλεγες και όχι πολύ καθαρό. Καθόταν πάντα δεξιά του Βουκεφάλα ή μπροστά στο μαγαζί Λεωφόρος με ένα αυτοσχέδιο σημειωματάριο στο χέρι κι όλα έγραφε και διάβαζε και παρατηρούσε. Κάπου εκεί μέσα στις πολυγυρισμένες σελίδες υπήρχε κι η ιστορία με το εγκαταλελειμμένο αρχοντικό στην οδό Μαύρης Πέτρας. Εκεί που κάποτε ζούσε η πιο όμορφη γυναίκα της Θεσσαλονίκης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε οικογένεια. Πόσο κόστισε αυτό στην ίδια αλλά και στους συγγενείς της είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς ακόμα και μισό αιώνα μετά. Αυτή κάθε βράδυ άναβε όλα τα φώτα, που έκαιγαν μέχρι να ξημερώσει και χόρευε στη μουσική δίσκων γραμμοφώνου. Λέγετε ότι ανήκε σε εβραϊκή οικογένεια που ξεκληρίστηκε τότε με τη μάζωξη στα καμιόνια της πλατείας Ελευθερίας. Όμως αυτή επέζησε. Όπως κι εκείνος ο πλανόδιος μουσικός που έπαιζε βιολί στην Φιλαρμονική της Βιέννης. Μοίρα σκληρή τον κυνήγησε σε ολόκληρη την Ευρώπη που γύρισε μέχρι να ριζώσει στη Θεσσαλονίκη. Καθόταν σε μια γωνία απέναντι από το Λευκό Πύργο και έπαιζε βαλσάκια κι άγνωστους για τους ντόπιους σκοπούς. Ένα βαρύ χειμώνα βρέθηκε κάποιος να του δώσει κλειδί και τα βράδια κοιμόταν στα καμαρίνια του Κρατικού Θεάτρου. Αυτό μόνο αν δεν είχε παράσταση την επομένη γιατί η μυρωδιά του χρειαζόταν αρκετές ώρες για να φύγει και οι Ελληνίδες ντίβες την εντοπίζαν. Εκείνες τις φορές που δεν μπορούσε να βρει εσωτερικό καταφύγιο στην εκκλησία του θεάτρου έφτανε σχεδόν μέχρι το Ποσειδώνιο. Εκεί περνούσε τη νύχτα σε μια είσοδο οικοδομής στην Ανθέων, φιλοξενούμενος ενός εύσωμου άστεγου που ξεχειμώνιαζε παρέα με πολλές γάτες. Την επομένη ξεκινούσε νωρίς για πίσω. Μερικές φορές έφτανε απέξω απ' το καπηλειό του Αντώνη, στην Παύλου Μελά. Αν τύχαινε να δει μέσα τον Τσιτσάνη που σύχναζε κατά εκεί του έκανε νόημα. Εκείνος τον καλούσε κι έτρωγαν γαλέο και φασόλια και έπιναν πολύ βαρελίσια ρετσίνα. Μια-δυο φορές έπαιξε αυτός βιολί και ο άλλος μπουζούκι εκεί. 

Εκείνοι ήταν ένα ζευγάρι που ό,τι καιρό και να έκανε, κάθε μέρα, έβγαιναν βόλτα νωρίς το πρωί στην Παλιά Παραλία. Με ήλιο ή με βροχή, με ζέστη η με κρύο, με ομίχλη η με τρελό παγωμένο Βαρδάρη, χρόνια πολλά, πηγαινοέρχονται πιασμένοι χέρι χέρι από το Λευκό Πύργο στο Λιμάνι. Κάποτε ήταν νέοι. Μετά και για αυτούς τα χρόνια πέρασαν και τα βήματα έγιναν πιο αργά. Σχεδόν συρώμενα πάνω στις νέες πλάκες της Νέας πια Παραλίας. Τα τελευταία χρόνια καμπουριασμένοι, εκτός από πλαστικές σακούλες γεμάτες με προσωπικά απαραίτητα πράγματα, σπρώχνανε κι ένα καρότσι τις μέρες δίχως δυνατό αέρα. Μέσα είχε ένα μικρό παιδί που ποτέ δεν έκλαιγε. Όταν έφταναν στο ύψος της Γενικής Κλινικής, αυτή έβγαζε τα παπούτσια της, πάντα φοράνε την ίδια μάρκα σε αγορίστικο και κοριτσίστικο χρώμα, και καθόταν στην περίφραξη ενός παιδικού πάρκου κι αυτός πήγαινε να πάρει καφέ από το απέναντι μαγαζί. Λέγεται ότι κάποτε κατοικούσαν στον τόπο με τα βατόμουρα, ή αλλιώς "Αρσακλί" ή "Ακσακλί", δηλαδή στο Πανόραμα. Εκεί ήταν οι πρώτοι ένοικοι σε ένα παλιό Μουσουλμανικό σπίτι του 18ο αιώνα. Όταν ο άντρας έπιασε δουλειά στο ζαχαροπλαστείο του Ελενίδη άρχισαν να έχουν κοινωνική ζωή κι επειδή το μέρος εκεί υπαγόταν παλιότερα στο "ναχιγιέ" της Καλαμαριάς, προσπαθούσε να κάνει τον κυρ Γιάννη να φτιάξει υποκατάστημα προς τη θάλασσα. Τελικά ένα βράδυ ψάχνοντας στο ξύλινο πατάρι του σπιτιού του βρήκε ένα μπαούλο με τουρκικά βιβλία μαγειρικής. Εντύπωση του έκανε μια συνταγή με ξεροψημένο φύλλο γεμισμένο με έντονη γλυκιά κρέμα. Το προσπάθησε την επομένη και όλοι έμειναν εμβρόντητοι με τη γεύση του γλυκού. Τελικά για να μην διαρρεύσει από που προήλθε η συνταγή τον έστειλαν με τη γυναίκα του προς τη θάλασσα όπου άνοιξαν ένα μικρό ζαχαροπλαστείο - υποκατάστημα και το διαχειριζόταν αυτός. Το σπίτι κατεδαφίστηκε μετά από μια περίεργη φωτιά τον επόμενο μήνα, ανήμερα Πρωτομαγιάς. 

Εκείνη ήταν πολύ μικρή, μαθήτρια στην πρώτη Γυμνασίου όταν κάποτε είχε έρθει ένα υπαίθριο τσίρκο στη Θεσσαλονίκη και έδωσε παράσταση στον ανοιχτό χώρο της ΧΑΝΘ. Δεν θα ξεχάσει ποτέ έναν άνδρα που είχε ανέβει σε μια σκαλωσιά μπορεί και 20 μέτρα ψηλή και από εκεί βούτηξε σε μια δεξαμενή με νερό, που είχε βάθος ενάμιση μέτρο το πολύ. Δεν ήταν κάτι πολύ περίεργο για εκείνη την εποχή. Όμως μαζί του βούτηξε και μια τίγρης. Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι δίπλα της καθόταν ο συμμαθητής της Διονύσης και αγκάλιαζε τη Ζωή, το ξανθό μωρό όπως την αποκαλούσαν όλοι. Ο πατέρας της Ζωής ήταν αξιωματικός είχε παντρευτεί κρυφά τη μητέρα της όταν ήταν ακόμα στην Ευελπίδων. Ήταν μια από τις πιο όμορφες γυναίκες της Θεσσαλονίκης που λόγω του φιλντισένιου της προσώπου την αποκαλούσαν κερένια κούκλα και η κόρη της Ζωή δεν πήγαινε καθόλου πίσω. Όταν τελείωσε η παράσταση προσπάθησε να ακούσει τι λέγανε, το μόνο που ξεχώρισε ήταν μια φράση του Διονύση, κάτι σαν "Να γίνουμε μοντέρνοι, να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας" και μετά της έκλεισε ραντεβού για την επομένη στη διασταύρωση των οδών Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή. Εκεί βρισκόταν ένα σινεμά και ο πατέρας της βρέθηκε στην πρεμιέρα μια ταινίας με τίτλο "Χωρίς Ιδανικά" παραστάθηκε και ο πρωταγωνιστή Κώστας. Με το τέλος της ταινίας οι θεατές πήραν σηκωτό τον πρωταγωνιστή, τον μετέφεραν σε παρακείμενο σφαιριστήριο, τον ανέβασαν πάνω στο μπιλιάρδο και από κάτω φώναζαν "Θέλουμε Ιδανικά!". Ο πατέρας της έφερε πίσω μόνο ένα φεϊγβολάν που κυκλοφόρησε για το κοινό τη μέρα τη μέρα εκείνη και έγραφε "Τα Διονύσια (έτσι λεγόταν το σινεμά) κρίνονται ως το τελειότερον οικοδόμημα του είδους εν Ανατολή και από απόψεως αρχιτεκτονικής και από απόψεως διακοσμήσεως. Περιλαμβάνει μετά των θεωρείων 1000 καθίσματα". Αργότερα έμαθε από μια κυρία εβραϊκής καταγωγής ότι τα "Διονύσια" στη γερμανική κατοχή λειτουργούσαν ως στρατιωτικός προπαγανδιστκός κινηματογράφος "Βικτώρια" καθώς από την προηγούμενη δεκαετία ο ιδιοκτήτης συνεργαζόταν με τη μεγαλύτερη κινηματογραφική εταιρεία της Γερμανίας, την UFA, που διέθετε αποκλειστικά γερμανικές ταινίες με μεγάλους ηθοποιούς της εποχής. 

Εκείνο ήταν ένα αδέσποτο σκυλί της πόλης. Σύχναζε στο κέντρο, μεταξύ Αγίας Σοφίας και Αριστοτέλους. Όταν μεσημέριαζε τριγυρνούσε στις ταβέρνες της περιοχής. Έτρωγε τα πάντα εκτός από την περίφημη σπεσιαλιτέ γνωστού εστιατορίου, που γινόταν με ό,τι περίσσευε την προηγούμενη μέρα στα ταψιά και τις κατσαρόλες της κουζίνας, αλλά ενίοτε και στα πιάτα των πελατών. Ο σκύλος, ίσως γιατί ήταν και καλοταϊσμένος, δεν ακουμπούσε ποτέ ότι του πετούσαν από το πασίγνωστο εκείνο ταβερνείο. Μερικές φορές στις βόλτες του έφθανε μέχρι τον Λευκό Πύργο κι από εκεί χανόταν κι εμφανιζόταν έπειτα από λίγες ώρες στους βράχους δίπλα στον Άγιο Νικόλα τον Ορφανό εντός των τειχών της Άνω Πόλης, μεταξύ των οδών Ηροδότου και Αποστόλου Παύλου. Η Θεσσαλονίκη είχε διαχρονικά πληθώρα στοών κι υπόγειων διαδρόμων που ένωναν διάφορα σημεία από το παλάτι του αυτοκράτορα στο Ιπποδρόμιο μέχρι το ναό του Αγίου Δημητρίου. Ο πρώην δήμαρχος της πόλης Σωτήρης έπαιζε μικρός σε αυτές τις τεράστιες στοες κι έτσι του ήρθε η ιδέα να τις χρησιμοποιήσει για να φτιάξει εύκολα και γρήγορα μετρό. Αφού ήταν τόσο ευρύχωρες για να χωράνε την άμαξα του αυτοκράτορα, σίγουρα θα χωρούσαν τους πολίτες της πόλης που δεν είχε ούτε τραμ. Ο σεισμός του 1978 είχε βέβαια καταστρέψει αυτές τις σύραγγες και το έργο του Μετρό Θεσσαλονίκης κατέληξε να είναι μια τρύπα χορηγήσεων δίχως πάτο. Ο Σωτήρης, όταν δεν εξελέγει βουλευτής το 2004 αποφάσισε να κάνει με τις παλιές του γνωριμίες ένα τελευταίο δώρο για τις μαζικές μεταφορές της πόλης, το λεωφορείο 78Ν ή αλλιώς Το Υπηρεσιακό. Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, κυκλοφορούσε στους δρόμους ένα λεωφορείο, σταματούσε στις στάσεις, έπαιρνε του ξενύχτηδες και τους άφηνε στην πόρτα του σπιτιού τους. Ήταν αρκετοί οι τακτικοί χρήστες που με τον καιρό γνωριζόντουσαν και φατσικα. Μαζί τους μερικοί απόκληροι της κοινωνιας και καθώς πρέπει πρώην χρήστες ταξί μετά συντρόφων τους. Υπήρχαν μαρτυρίες ότι ο σκύλος της Αγίας Σοφίας είχε θεαθεί πέραν της μίας φοράς να χρησιμοποιεί το 78Ν ή αλλιώς Το Υπηρεσιακό, το οποίο μετά από κοινές καταγγελίες ταξιτζήδων και συζύγων άλλαξε όνομα κι έγινε επίσημα Το Νυχτερινό.

ακουλουθεί φωτο-ρομάντζο

Η γραμμή που χρηματοδοτούνταν από ιδιώτες ορθοπεδικούς και φυσιοθεραπευτικά κέντρα.

Το τελειότερον οικοδόμημα του είδους εν Ανατολή, πριν τον πόλεμο.

Το τελειότερον οικοδόμημα του είδους εν Ανατολή, με κάλυψη - απόκρυψη, κατά τον πόλεμο.

Οι Θεσσαλονικείς δωσίλογοι και τα Μακεδονίτικα Τάγματα Ασφαλείας, αυτόνομα και με γερμανικές ενδυμασίες και γερμανικά όπλα, έδιναν λόγο κατευθείαν στον κατακτητή και σε κανέναν άλλο. 

Θεσσαλονικείς αλλά Εβραίοι, δεν είναι το ίδιο, να φύγουν να πάνε στα στρατόπεδα τους. Τελικά με λίγη βοήθεια έφυγαν, ή μάλλον με καμιά απολύτως βοήθεια. Άγνωστο αν ακολούθησε γλέντι με σουβλιστά αρνιά και κρασί οργανωμένο από τους κατά τόπους Δημάρχους της εποχής. Δεν έμενε χρόνος από το μοίρασμα. 

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024

Ιδανικές Σκιές στο Δανεικό Φεγγαρόφως

τι με κάνει διαφορετικό; γιατί είμαι καλύτερος από την αεροσυνοδό που έφυγε από τη μικρή πόλη, γυρίζει τους αιθέρες ακόμα κι αν δε βλέπει κάθε πόλη σαν τουρίστρια και στο τέλος έχει μείνει πολύ περισσότερο από εμένα κι ας είναι τα μισά μου χρόνια σε μια καθαρή κι ωραία πρωτεύουσα που εγώ την ονειρεύομαι και αυτή την κατακρίνει; γιατί εγώ μπορώ να θάβω μόνος μου το λάκκο μου, να γκρινιάζω, να βλέπω τη μόλυνση του τόπου που κατ' επιλογή μένω, να μη μου αρέσει η κίνηση στους δρόμους, να μη μου αρέσει η μεγάλη πόλη κι όμως να βιάζομαι να επιστρέψω εκεί; γιατί εγώ δεν σκέφτομαι καν το πως θα δραπετεύσω από αυτό που δηλώνω με κάθε ευκαιρία ότι δε μου αρέσει και συνάμα κατηγορώ και κρίνω όλους τους τριγύρω μου που μου κάνουν παρέα στο να μη κάνουν τίποτα, καμιά διορθωτική κίνηση.

με έμπνευση τα πιο πάνω τα Χριστούγεννα του '23, αποφάσισα να γράψω τα παρακάτω το Γενάρη του '24.

Μία Ασυμφωνία Σκοταδιστών και Πρεμιέρες σε Επανάληψη

Άποψη σαν εισαγωγική σκηνή 1: Το Διαμέρισμα που Εξαφανίζεται

Σε μια πόλη ντυμένη στο αέναο λυκόφως της αποκάλυψης νέων μοντέλων iPhone, ο πρωταγωνιστής μου, ένας άνθρωπος χωρίς παρελθόν, διέμενε σε ένα διαμέρισμα που έμοιαζε να κυμαινόταν σε διαστάσεις. Δηλαδή το αποχωρητήριο ήταν περίπου διπλάσιο από το μισό της κουζίνας. Αλλά αυτό μόνο μετά το μεσημεριανό χέσιμο. Κορύφωση αισθήσεων κοντινής απόλαυσης με πολυκαιρισμένο μαύρο τσάι. Η ιστορία δεν διαδραματίστηκε, όμως μπορεί και να συνέβει τη μέρα που έστειλε το γράμμα. Το πικραμένο. Τα δωμάτια εξαφανίστηκαν εκείνη τη νύχτα, αντικαταστάθηκαν από διαδρόμους που δεν οδηγούσαν πουθενά. Εκείνο το πουθενά που είναι αδύνατον να υπάρξει ανάμεσα από εκατομμύρια φωτογραφίες, δισεκατομμύρια αναζητήσεις και πολλάκις τρισεκατομμύρια αναρτήσεων - ομολογιών. Για να επιστρέψουμε στο σπιτικό που κάθε νοικοκύρης ονειρεύεται αλλά μόνο αυτός απέκτησε με εκατοντάδες δόσεις, οι τοίχοι ψιθύριζαν ανησυχητικά μυστικά και κάθε τρίξιμο των σανίδων του δαπέδου αντηχούσε τη μοναξιά μέσα. Δεν είχε πάρει την απόφαση να σπύρει γάτες στο σπίτι, είχε ακόμα μερικά όρθια ηχεία με ξύλο αγριοκερασιάς και κάθε φορά που φανταζόταν τα νύχια ενός ζώου επάνω τους η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν το κακόμοιρο κατοικίδιο στον αέρα, έξω από το μπαλκόνι, να πετάει, να δοκιμάζει τη βαρύτητα, από τον πάνω όροφο, ευθεία γραμμή με το σκληρό - τσιμεντένιο - πεζοδρόμιο. Ξυπνούσε κάθε βράδυ σε μια διαφορετική διαμόρφωση της κατοικίας του, περνώντας μέσα από καφκικούς διαδρόμους και παραγράφους που αψηφούσαν τη λογική. Μέσα στην αταξία, αναδυόταν μια αίσθηση οικειότητας, μια ανησυχητική άνεση μέσα στο χάος της παροδικής κατοικίας του. Ξύπνος ή κοιμισμένος; Σε όνειρο ή σε αναγκαστική δίαιτα; Για λίγο αναρωτήθηκε αν έπρεπε να ακολουθήσει τη συμβουλή του μπαμπά - του γείτονα - του φίλου - του παπά - του περιπτερά - του αφεντικού και ν' αποφασίσει επιτέλους την αγορά ενός άλλου σπιτιού. Κάτι που να το μάθει όλος ο κόσμος, δηλαδή ο μπαμπάς - ο γείτονας - ο φίλος - ο παπάς - ο περιπτεράς - ο αφεντικός. Η διαδικασία ήταν ξεκάθαρη, κάνεις την κουράδα κουλουράκι. Η απόλαυση έρχεται στο τέλος. Με το ρέψιμο.

Άποψη για το διάλειμμα 2: Ο Αινιγματικός Φρουρός

Κατά τη διάρκεια μιας από τις νυχτερινές του περιπλανήσεις, συνάντησε έναν φύλακα που στεκόταν φρουρός σε μια πύλη στο πουθενά. Πως βρέθηκε εκεί; Τι είχε καταναλώσει πρωτύτερα; Ποιο να ήταν εκείνο το οινοπνευματώδες που κατάφερε να τον κάνει να πετάξει σαν σερβιέτα με φτερά; Ο φύλακας, μια φασματική φιγούρα με κούφια μάτια, μιλούσε με γρίφους παρότι νέος και φύλαγε ένα πέρασμα που οδηγούσε σε ένα αδιευκρίνιστο βασίλειο. Ο άντρας - πρωταγωνιστής - αγαπητικός του εαυτού του, παρασυρμένος από έναν σουρεαλιστικό καταναγκασμό, ακολούθησε τον φύλακα στην άβυσσο, όπου η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση μπλέκονταν. Σε αυτό το πεδίο, ο χρόνος έχασε το νόημά του. Τα ρολόγια έλιωσαν όπως οι πίνακες του Νταλί πάνω στο μπλε ενός ουρανού του Μιρό με συννεφάκια από κάτι που έβγαινε από μια πίπα του Μαγκρίτ και το αρσενικό βρέθηκε παγιδευμένο σε έναν οριακό χώρο, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνενώνονται σε μια αινιγματική συνέχεια. Εκεί πέρα ξεκαθάρισε στον εαυτό του και στη μελλοντική ψυχολόγο του ότι τα πάντα οφείλονταν στην δεκαετία των τριάντα του χρονών. Τότε που το άγχος χτυπούσε παλμούς μέσα στο παχύ έντερο και το άλλο το ψιλό είχε δεθεί από μόνο του σε προσκοπικό σταυρόκομπο. Μπορούσε να είχε συμπεριλάβει στο γράμμα ένα κεφάλαιο για εκείνα τα χρόνια. Ήταν τόσες οι ιστορίες. Όπως εκείνη που έκανε να φάει δεκαπέντε μέρες, η άλλη με τα λεφτά που χρωστούσε στον τοκογλύφο της απέναντι πολυκατοικίας ή εκείνη με το οικογενειακό φαγητό όταν ήρθε ο αρχιμαλάκας θείος από το Αμέρικα-Αμέρικα.

Άποψη πηγαίνοντας στο μπαρ 3: Το Καφέ με τα Εξαφανισμένα Ποτήρια και τα Ιπτάμενα Πιατάκια

Αναζητώντας καταφύγιο από τους αποπροσανατολιστικούς διαδρόμους, τις κομματικές πεποιθήσεις των τριγύρω του, τις συνεχόμενες πιέσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος να συνάψει σύμφωνο φιλίας με την φερέλπιδα ιδιοκτήτρια του διπλανού διαμερίσματος με σκοπό την ένωση τους, ο άνδρας - υποκείμενο - ζωντανή εικόνα κοινωνικού δικτύου και αφελής ποδοσφαιριστής στην παιδική ηλικία έπεσε πάνω σε ένα καφέ που υλοποιήθηκε στις πιο απροσδόκητες γωνιές της πόλης. Δηλαδή στη γωνιά που βρέθηκε εκείνος τότε. Οι θαμώνες, πρόσωπα σκοτισμένα από τη φούγκα του σεφερικού αισιόδοξου παραλογισμού, συνομιλούσαν σε μια γλώσσα που μόνο αυτοί καταλάβαιναν. Αυτό νομίζανε οι ίδιοι τουλάχιστον αφού δεν είχαν πρόσβαση στην επιλογή υπερτίτλων σε κάθε γλώσσα από πάνω τους. Εποχή ευκολίας σε όλα εκτός από την κάθετη έξοδο από δημόσιο νοσοκομείο. Η σερβιτόρα, μια απόκοσμη φιγούρα με μισό μπλε μισό πράσινο μαλλί και φράντζα λευκή στο χρώμα του μελλοθανάτου φαλακρού, σέρβιρε φλιτζάνια καφέ που είχαν γεύση ξεχασμένων αναμνήσεων. - Φέρε μου το κουβαδάκι μου από την παραλία στα ΚΑΑΥ του Λιτοχώρου, ψέλλισε αυτός κι αμέσως το μετάνιωσε. - Όχι! Άστο καλύτερα. Θα πάρω την επιλογή νούμερο τρία από το μενού για ηλίθιους ή πρεσβύωπες. Δεν ξεκόλλησε το βλαμμένο βλέμμα του από το φερμουάρ του παντελονιού του. Αισθανόταν μια ηρεμία έτσι. Μέσα στους τοίχους του καφέ, θα μπορούσε να συναντήσει φευγαλέες στιγμές χαράς, κάθε γουλιά καφέ ένα νοσταλγικό ελιξίριο. Ωστόσο, το καφέ, όπως και το διαμέρισμά του, διαλύθηκε στην τροπική νύχτα του αρκτικού τετραγώνου, αφήνοντας πίσω του μια παρατεταμένη αίσθηση κενού ακριβώς τη στιγμή που σήκωσε για τελευταία φορά το ποτήρι του και το πιατάκι εκτοξεύτηκε με βία προς το σπασμένο παράθυρο, κόντρα σε κάθε λογική και άσμα ασμάτων επειδή φυσούσε κιόλας λιγάκι. Κανείς δεν πρόσεξε το ατύχημα γιατί δεν άφησε τραύμα. Είναι το ίδιο με το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αφού ποτέ δεν βρέθηκε κάποιος που να ξέρει που βρίσκεται στο χάρτη, απλά δεν υπάρχει.

Άποψη για προτελευταία σκηνή ή λαιμητόμο 4: Οι Σκιές που Μουρμουρίζουν

Σε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο κάποιας ανύπαντρης γυναίκας που δεν θα έκανε έρωτα μέχρι το γάμο της, ο άνδρας - αντικείμενο εργασίας και πλουτισμού βρέθηκε σε μια μεταμφίεση μέσα, να χορεύει με απρόσωπους συντρόφους κάτω από έναν φεγγαρόλουστο ουρανό όπου τα τέσσερα φεγγάρια σχεδόν άγγιζαν το ένα το άλλο, ερωτικά. Οι μάσκες ψιθύριζαν μυστικά, ο χορός μια περίπλοκη χορογραφία επιθυμιών και φόβων άφηνε να φανεί η πεσμένη τιράντα και το σχισμένο εσώρουχο. Το όνειρο, ένα υπερρεαλιστικό και συνάμα αρχαίο ιντερμέδιο στη μουρακαμική αφήγηση, υπαινίχθηκε μια αλήθεια κρυμμένη στη σκιά κι ακόμα παραπέρα. Μια Ινδή μάγισσα - ιέρεια με πράσινη βούλα πάνω από τη γαλλικά φτιαγμένη μύτη της σιγομουρμούρισε μια μελωδία του Κερτ. Η πραγματικότητα (όπως και η ενσυναίσθηση, το φιλότιμο, η αγάπη, η ανιδιοτέλεια, η επιλογή της αριστεράς ως πολιτικός αντίλογος και λοιπές ηλιθιότητες) θολώθηκε με τα όνειρα, και εκείνος τότε έτσι ξαφνικά καταπιάστηκε με τη φύση της ύπαρξής του. Ήταν ένα απλό πιόνι σε μια κοσμική παρτίδα σκακιού, που τον χειραγωγούσαν αόρατες δυνάμεις; Ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στο γυμναστήριο επειδή είχε συνάψει συμβόλαιο 148 μηνών; Οι δόσεις του δανείου τι θα γινόταν μετά το θάνατο του μοναδικού πιστούχου; Γιατί δεν αναγνώρισε εκείνο το μούλικο της γριάς πουτάνας που δεν ξύριζε τα πόδια της εκεί στην κοντινή του Αργεντινή; Το μουρμουρητό των σκιών δεν έδινε απαντήσεις, παρά μόνο κρυπτικές αντανακλάσεις της δικής του αβεβαιότητας σε ένα χρώμα επίκαιρης ανάγκης για μοναχική συνεύρεση σε δημοτικό αποχωρητήριο. Ξαφνικά το ραδιόφωνο φάντασμα από κάποιο άγνωστο μέρος - διάσταση - αεροπλάνο - κάδο σκουπιδιών - χρονικό χάσμα άρχισε να τραγουδά με γρατζουνισμένη φωνή σε κυπραίικη χροιά Γιώργου Κυριάκου Παναγιώτου: Αν δεν έχεις τα Λεφτά, δεν είσαι ευτυχής. Αν δεν έχεις τα Λεφτά, δεν πας πουθενά. Αν δεν πας πουθενά είναι γιατί δεν χωράς στο πουθενά χωρίς καταθέσεις κι οικογένεια και περιουσία και θρησκεία και χρυσά και φίλους και μετοχές και εργασία και επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά πάρκα. Λεφτά, τα άγια. Λεφτά, τοις αγίοις.

Κενό αντί συνέχειας 5: Η Λαβυρινθώδης Αποκάλυψη

Καθώς το δήθεν-αφήγημα ή ντεμέκ γραπτό παραλήρημα μικρής έκτασης πλησίαζε στο τέλος του, ο άντρας - γιος - σύζυγος - πατέρας - γκόμενος - υπάλληλος και προϊστάμενος γραφείου δυο εργαζομένων σε μόνιμη άδεια λοχείας, βρέθηκε στην καρδιά ενός υπαρξιακού λαβύρινθου αλλά και κοινωνικού διλήμματος. Το κατοχικό διαμέρισμα, ο φύλακας, το καφέ και η μεταμφίεση μπλέκονται σε μια κακοφωνία μπασκετικού παραλογισμού και προυστικού εικονισμού. Αυτός που στεκόταν στο κέντρο του αινίγματος, έβλεπε τη σιλουέτα μιας αλήθειας που διέφευγε την κατανόησή του. Ουσιαστικά καταλάβαινε για πρώτη φορά στη ζωή του ότι ήταν ηλίθιος. Ένας μεγάλος μαλάκας που περνούσε για κάτι διαφορετικό αλλά δεν κορόιδευε ούτε τον ίδιο τον ηλίθιο εαυτό του. Οι τοίχοι του διαμερίσματός του ψιθύριζαν την τελική αποκάλυψη και ο φύλακας διάβολος τον οδήγησε στο κατώφλι της δικής του κατανόησης. Το καφενείο και η μεταμφίεση, εφήμερα σαν όνειρα, χρησίμευαν ως μεταφορές για την παροδική φύση της ευτυχίας. Ακόμη κι αυτήν δεν την ευχαριστήθηκε. Ο βλαξ. Είχε κι αυτός τα κολλήματα του, πρωινός χυμός πορτοκάλι με μισό λεμόνι, μια κουταλιά λάδι το μεσημέρι και μια μπύρα μόλις πέσει ο ήλιος. Που έπεφτε; Στο νεροχύτη; Στον υπόνομο; Τα είχε καταφέρει. Δουλειά στην τοπική βιβλιοθήκη. Αν κάποιος τον ρωτούσε ποιο βιβλίο διάβασε πρόσφατα απαντούσε ότι είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Να προχωράνε τα χρόνια. Να πέφτουν οι υπογραφές. Να μεγαλώσει το παιδί. Να πάρει μια καλή σύνταξη. Να αποφύγει τα απρόοπτα. Να φτάσει αλώβητος στο θάνατο. Αυτός. Κανένας άλλος. Κατάφερε αυτός να αγοράσει ένα σπίτι. Το σπίτι. Αυτό το σπίτι ήταν δικό του. Χωρίς παιδιά να χαλάνε τις γωνίες του καναπέ. Χωρίς σκυλιά να μυρίζουν τα μουχλιασμένα πατώματα. Κι ας είχε κάποιες ιδιαιτερότητες στις αλλαγές των θέσεων των εσωτερικών χώρων. Όμως άλλα ποθητά ακίνητα είναι σε ημιορόφους, άλλα σε ημιυπόγεια κι άλλα ετοιμόρροπα. Ανάμεσα σε κοινωνικά ζώα μαθαίνεις να κατουράς καθιστός, να κλάνεις αθόρυβα και να τρως φασολάδα έξι μέρες σερί με συνοδεία νάτσος. Ναι, πήγαινε σε γάμους αρχικά, σε βαφτίσια μετά, σε κηδείες λίγο πιο πρόσφατα. Είχε κάνει και μερικά ταξίδια σε αψίδες και ανοιχτά θέατρα αρχαίας σαδομαζοχιστικής διασκέδασης όπου διαλογίστηκε τη σχέση του με τη θεία. Λίγο πριν την οριζόντια στάση στο δρόμο του βρέθηκε ένας ζητιάνος. Μεγάλος είναι ο θεός είπε εκείνος κι άνοιξε το στόμα με τα σαπισμένα δόντια γεμάτες τροφές για μετά σε στάση χαμόγελου. Ο πανέξυπνος και πανευτυχής δανειολήπτης τον κοίταξε στα μάτια, το ένα στη μέση το άλλο στο πλάι και του απάντησε μέσες άκρες ότι δεν είναι αυτός που ψάχνει, μακάρι να τον βρει πριν τον βρει το κρύο της νύχτας και του εύχεται μακροημέρευση γενικότερα. Του έδωσε και μια σύντομη περίληψη του μετεωρολογικού δελτίου κι αποχώρησε από την κοινωνική περίπτυξη.

Άποψη τελευταία πιθανόν και οριστική 6: Κρυπτική κι Αποκαλυπτικότατη Τελευταία Πράξη

Στο τελευταίο κεφάλαιο των καταθέσεων του, ο άντρας - λήπτης τετελεσμένων αποφάσεων και οφειλέτης τρίτων υποχρεώσεων, λουσμένος στην απόκοσμη λάμψη του ελληνικού λυκόφωτος, αντιμετώπισε το αναπόφευκτο της ύπαρξής του. Το διαμέρισμα, τώρα μια απλή ηχώ με τραπεζικό ενοικιοστάσιο που έληγε τον άλλο μήνα, και ο φύλακας, ένα φάντασμα αντίκλητο που ξεθωριάζει αλλά το έχων την επικαρπία του τραπεζικού ενοικιοστασίου που έληγε τον άλλο μήνα, διαλύθηκαν χωριστά στις σκιές. Το καφενείο και η μεταμφίεση έγιναν θραύσματα ενός ονείρου που εξατμίστηκε με το χάραμα και τις ανατολίτικες μυρωδιές του κάρυ. Ξημερώνει... Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα. Γραμμένα. Ζωγραφισμένα με emoji και σκιαγραφημένα σε κιτρινιάρικα post-it παντού. Πάει... Βγήκε ο ήλιος και δεν είναι πράσινος. Έτσι καθώς το πρώτο φως έσπασε το ξόρκι της ζητιάνικης νύχτας ψυχικών τραυμάτων, ο άντρας - πιστούχος της δικής του ζωής, έχοντας περιηγηθεί στη βρωμερή ταπετσαρία της ιρλανδικής οδύσσειας του, μπήκε στο αβέβαιο φως μιας αλλοτινής ημέρας. Η πόλη, τώρα ντυμένη στις αποχρώσεις του πρωινού - brunch, μουρμούρισε τα τελευταία μυστικά της - αφού σε λίγο θα κυκλοφορούσαν σε τετράκις εκατομμύρια αναρτήσεις, αφήνοντας τον πρωταγωνιστή να καταπιαστεί με την παρατεταμένη ασάφεια του νυχτερινού ταξιδιού του με τις συνεχείς στάσεις στην τουαλέτα. Ποτέ δεν θα ξανάτρωγε σκορδαλιά από το ξακουστό Κουρδιστό Γουρούνι, ακόμα κι αν ήταν τρεις φορές σερί πρώτο στην τυχερή πινιάτα. Τέλος Πάντων, μάλλον ποτέ...

Εκείνο το βράδυ είδα στο πρωινό όνειρό μου ότι με πάντρευε μια Ινδή, άγνωστο με ποιον/ποια/τι και παράλληλα αναρωτιόμουν γιατί το Incesticide άλμπουμ των Nirvana δεν χαίρει απόλυτης εκτίμησης. Μόλις ξύπνησα με χαστούκισα για το πρώτο μέρος και με χάιδεψα γιατί πάντα μου άρεσε το Incesticide. Ήταν μια μικρή νίκη του καλλιτέχνη που του δόθηκε η απόλυτη ελευθερία να κάνει το εξώφυλλο.

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023

λαστ κρίστμας + ωλ άι γουόντ γουόζ λίγο Κορνήλιο ω, ρε γκοντ...

αυτά τα χριστούγεννα, λίγο πιο πριν - όμως όπως η καλή νοικοκυρά ξεκινάει τις χριστουγεννιάτικες δουλείες νωρίτερα, δηλαδή λίγο τις κουρτίνες, λίγο το μπουρί της σόμπας, λίγο το χαλάκι κάτω από τη γιαγιά, λίγο την άχνη από τους περσινούς κουραμπιέδες... έτσι κι εγώ, αντί να κάτσω ν' ακούσω ήσυχα ήσυχα τα unselected του aphex twin που είναι και πέντε ώρες συλλογάρα αποφασίζω να πατήσω τον όρκο που μου είχα πρόσφατα δώσει (ότι δεν θα ξαναπατήσω εκεί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος κτλ) και να κατέβω ανατολικά προς το πολιτιστικό κέντρο της ανθέων... είναι σουρεαλιστικά ελληνικό να ψάχνεις βιβλία Καστοριάδη σε δημοτική βιβλιοθήκη (ή κάτι σαν βιβλιοθήκη)... αρχικά μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι τριγυρνάνε με το ασανσέρ (όλοι εκτός από τη μία με την οποία θα χρειαστεί να συναναστραφώ λίαν συντόμως) στους πέντε ορόφους με κύριο θέμα συζήτησης τη σύνταξη και το σημαιοστολισμό του δένδρου στην πλατεία αριστοτέλους. εσύ εισέρχεσαι στο ναό της γνώσης που έγινε με ιδιωτικές δωρεές (το μόνο που το δικαιολογεί αυτό είναι να αποτελούσαν μέρος του τεράστιου κομματιού κλεμμένων χρημάτων ή/και προμηθειών από έργα δημοσίου εμπορίου πχ...) και μια μεσόκοπη γυναίκα μεταμφιεσμένη σε νοικοκυρά, κουτσαίνει επιδεικτικά, φοράει μάσκα, βαριανααίνει και ξεφυσάει και σε κοιτάζει με το βλέμμα της ιερά εξέτασης - κατοχής - εσύ θες να πηδήξεις την κόρη μου κτλ... στην απλούστατη ερώτηση που θες να σπάσεις τον πάγο αλλά βασικά ρωτάς ήσυχα και ντροπαλά που είναι τα θεατρικά βιβλία παρακαλώ, αρχίζει να φορτώνει... 'Ποιο ψάχνεται συγκεκριμένα;' τι σχέση έχει αυτό λες και αμέσως καταλαβαίνεις ότι έκανες το μοιραίο λάθος ν' ανοίξεις τους ασκούς του πόντιου θεού Αιόλου μέσα στο καταχείμωνο και την έξαρση ιογενών αρρωστιών. αφού προσπαθείς να ηρεμήσεις την 'υπάλληλο' που εντωμεταξύ σε ενημερώνει ότι δεν λειτουργεί ο υπολογιστής και ότι αναμένει ένα σχολείο δυο ορόφους πιο πάνω - δεν παίζει ρόλο αν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι (κι άλλοι) υπάλληλοι στο κτήριο, όλα περνάνε από τα χέρια της - κι εκεί την αποτελειώνεις με την ερώτηση που φαντάζεσαι ότι θα της κάνει τη ζωή ευκολότερη, δηλαδή να αναζητήσεις ένα μόνο συγγραφέα, και λες που είναι παρακαλώ τα βιβλία του Καστοριάδη; ο χρόνος δεν είναι τίποτα. οι κεραυνοί σχηματίζονται στα μάτια της. ένας τεράστιας μπιντές κατευθύνεται προς το δόξα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια σου. 'Ποιον τίτλο θέλετε;' - Μα θέλω να δω τι υπάρχει! 'Δεν είναι όλα στο ίδιο μέρος!' - Κι ο λόγος; 'Τα έχουμε ανά θέμα!' - Και που έχετε τον Καστοριάδη; Στη λογοτεχνία; 'Πιθανόν.' παίρνεις μια δυο τρεις ανάσες, θυμάσαι τη λέξη Αυτονομία και της την πετάς. 'Αχά' λέει σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή, ' Δεν λειτουργεί το σύστημα.' - Αυτό είναι ξεκάθαρο, λες, και τότε γιατί μου ζητάτε τίτλους; αυτή σε κοιτάει και σου λέει ότι έρχεται ένα σχολείο και θα ανέβει στον πέμπτο όροφο. στ' αρχίδια μου θέλω να ψελλίσω, αλλά φοβάμαι. και πρέπει να φύγει η υπάλληλος. ιδρώνω, τι θα γίνει ο Κορνήλιος μόνος του χριστουγεννιάτικα εδώ μέσα στη μούχλα; εγώ αναζητώ στις Κοινωνικές Επιστήμες τον συγγραφέα-μελετητή των κοινωνικών συμπεριφορών. αυτή μουρμουρίζει ότι δεν θα τα βρω ποτέ κι ίσως ακόμα να έχουν χαθεί... -Ποια; μετά προσπαθώ να σκεφθώ, μα γιατί ακόμα ασχολούμαι; βρίσκω 2 βιβλία κι αρπάζω κι έναν Τενεσί Ουίλιαμς από το ράφι έτσι για να κάνω τα δύο τρία και πάω στον πάγκο. 'Δεν μπορώ τώρα, πρέπει να φύγω!' - Μα... 'Έχω να ανέβω πάνω, σας είπα ότι έχει έρθει ένα σχολείο!' - Μα... 'Μπορείτε αν θέλετε να χτυπήσετε τα βιβλία στο σύστημα μόνος σας.' - Μα... δεν έχετε σύστημα! 'Πολύ σωστά, όμως πρέπει να φύγω, και πως θα ανέβω τις σκάλες έτσι;' (εννοεί που κουτσαίνει). - Με το ασανσέρ; 'Δεν μπορώ, φοβάμαι!' σε αυτή τη στιγμή έχω βγάλει και τα δύο ακουστικά, μια ιαχή ενός brutal blackened death metal άσματος με ηρεμεί λίγο, παίρνω κοφτές ανάσες και τότε... 'Προσοχή! έχουν αντικλεπτικό τα βιβλία!' - Ε;;; η σαν-υπάλληλος, σαν-άνθρωπος έφυγε σιγά σιγά, με την προσοχή της Σφίγγας στραμμένη στο χέρι που αγκάλιαζε Κορνήλιο και Τενεσί μαζί κι εγώ έμεινα να αγναντεύω το κλειστό μπορντό ασανσέρ, και τα ράφια με τα βιβλία που προορίζονταν να κάνουν τους ανθρώπους αυτής της σκατούπολης σοφότερους - τότε κατάλαβα ότι τα ράφια εμπρός μου είχαν σε έξι αντίτυπα κάθε βιβλίο της Λένα Μαντά. φόρεσα τα ακουστικά μου και κατέβηκα τις σκάλες. εκεί, στο τέλος της σκάλας, εκεί όπου κατεβαίνοντας παρατήρησα να λείπουν όλα τα έργα τέχνης που στόλιζαν κάποτε τις σκάλες, ένας υπάλληλος - φρουρός άγρυπνος με τυρόπιτα στο χέρι, με ρωτάει 'Ανέβηκε η άλλη πάνω;' - Ναι... 'Με το ασανσέρ;' - Όχι, αφού φοβάται. 'Σωστά!' νιώθω ένα με τον κόσμο, ανήκω επιτέλους κάπου. αποκόβομαι και πάλι όταν ρωτώ τι να κάνω με τα βιβλία που κατέβασα... 'Έχουν αντικλεπτικό!' φωνάζει και θραύσματα τυρόπιτας πετάγονται στην εμπόλεμη ζώνη. κοιτώ το άπειρο. είμαι χαμένος. δεν υπάρχει σωτηρία. έκανα λάθος να επιλέξω μεταξύ aphex twin και καστοριάδη τον δεύτερο. έκανα λάθος και τότε στο δημοτικό. και μετά... όλα λάθη... στο σημείο αυτό μια κυρία με παίρνει από το μπράτσο, η από μηχανής Θεός της ημέρας, άρτι αφιχθείσα εκ Γαργαλιανών Χαλκιδικής και με κατευθύνει σε ένα κρυφό δωμάτιο όπου το σύστημα δουλεύει αλλά όλως παραδόξως (και πολύ φυσιολογικά) δεν υπάρχουν υπάλληλοι! εκεί μόνοι μας, σαν δυο μαθητές σε εργαστήριο βιολογίας με τεμαχισμένα βατράχια Βραζιλίας, σκανάραμε ύπουλα τα βιβλία με το αντικλεπτικό σύστημα και βλέπουμε στην οθόνη το όνομά μας δίπλα σ' αυτά του Κορνηλίου και του Τενεσί - 'έτσι να κάνετε κι όταν θέλετε να τα επιστρέψετε, σας είδα επάνω, δεν είσασταν πολύ καλός στη συνεννόηση με την κυρία', - Ναι, είπα και φόρεσα τα ακουστικά μου, βγήκα νωχελικός στη σκατούπολη με άλλο αέρα, σοφότερος.

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2023

Εικονιστικό Σήμερα (κύματα ψύχους γιοκ - καυσώνων γιες)

Ο πλανήτης, ο οποίος ποτέ δεν ήταν τόσο ζεστός όσο κατά το 2023, ουδέποτε είχε καταναλώσει τόσο άνθρακα όσο φέτος. Σε άλλα ετήσια νέα, για 1200 εγκληματικές ενέργειες μέχρι τον Σεπτέμβριο, έγιναν 1300 συλλήψεις. Τον Δεκέμβρη όμως έγιναν μόνο σε λίγη ώρα 424 συλλήψεις (έξω τα γυναικόπαιδα) για μια φωτοβολίδα (ναυτική) στο πόδι ενός δικού τους παιδιού (κρίμα που δεν πέθανε - θα λένε - να το κάνουμε έγκλημα κι όχι μια απλή οπαδική υπόθεση). Από την άλλη, πριν λίγους μήνες για το μαχαίρωμα και δολοφονία αλλουνού παιδιού τα λεωφορεία φεύγαν γεμάτα ύποπτους... ελεύθερους... από 'δω παν κι οι άλλοι... σαν τη χώρα αυτή δεν έχει, μας τελείωσε. Ακόμα και μια θεατρική παράσταση μπορούμε να την κάνουμε από κλασική... μαλακία. Να πετάξουμε έναν ομοφυλλόφιλο γυμνό για δυο ώρες, μετά μια χοντρή να γυροφέρνει κι αυτή σχεδόν γυμνή... κι έτσι δείξαμε ότι καταπατήσαμε όλα τα ταμπού, είμαστε μέσα στο σήμερα κι εσείς είστε οι ομοφοβικοί, οι ρατσιστές, οι μπατσοεχθροί κτλ... γελοίοι '23. και μετά να σου λέει ο άλλος Χριστουγεννιάτικα - Ξεκίνησα να διαβάζω Μυθιστόρημα! κι αναρωτιέσαι είπε 'διαβάζω' ή 'γράφω'; και γιατί ενθουσιάστηκε σαν να ανακάλυψε τη χαμένη αδερφή του μετά από σαράντα και βάλε χρόνια; ο κόσμος είναι ανώμαλος...

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023

μηνιαίοι απολογισμοί κιτρινισμένων φύλλων που δε λεν να πέσουν λόγω έτους Α' της κλιματικής κρίσης/αλλαγής

Κυριακή, Νοέμβρης, Μποφόρ. "Ένας συλλογισμός συμπεριλαμβάνει το κυρίως θέμα, το δευτερεύον και φυσικά το συμπέρασμα". Το κυρίως θέμα είναι πολύ γενικό: Η ζωή στην πόλη. Τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει κυκλικά ασημένια δισκάκια άλλων εποχών. Τα είχαν κρεμασμένα για να διώχνουν περιστέρια και κακά πνεύματα. Τα προσγείωσε ο αέρας. Ανάμεσά τους καρότσια τρέχουν με βρέφη διαφόρων ηλικιών που οι μανάδες τους, καθυστερημένες, τα σπρώχνουν με περίσσια δύναμη για να προλάβουν τη Θεία Κοινωνία. Το δευτερεύον θέμα είναι ο Κυριακάτικος εκκλησιασμός. Τα σκοτάδια καθαρίζουν μόλις οι καμπάνες ηχήσουν. "Όλοι πρέπει να συμβιβάζονται. Εσύ γιατί δεν μπορείς; Είσαι κάτι ξεχωριστό;" Πλανεμένες ερωτήσεις παράλληλα με πληροφορίες της χθεσινής λαϊκής αγοράς. Για παράδειγμα, τα μπρόκολα είναι υπέροχα και οι λωτοί έχουν εξελιχθεί χωρίς κουκούτσια. Η καλιέργεια τους δεν απαιτεί κάτι το ιδιαίτερο, οπότε είμαστε η ιδανική γη να θάψεις σπόρους λωτών. "Ανώτερος άνθρωπος είναι όποιος κάνει το καθήκον του". Και δεν κάνει τίποτα τέτοιο, ούτε ο Βαρδινογιάννης ούτε ο Bob Dylan. Φυσικά και ταιριάζουν. Μιλάς εσύ που έχεις κάνει κουπί στο Δούναβη της Μακεδονίας (μας); "Το καθήκον του... το καθήκον ενός υποδειγματικού υπαλλήλου, π.χ...." Μην σηκώνεστε, απλά περνάω, δεν θα σταματήσω ούτε για καλημέρα με το κούνημα των ματιών μου. Έτσι κι αλλιώς με ενοχλείτε. "Ένας αδέσποτος ρινόκερος εγκυμονεί κινδύνους". Πόσο μάλλον που είστε τόσοι πολλοί. Καταγεγραμμένοι σε φωτογραφίες στις οποίες όλοι κοιτάμε κάτω, μέσα στην παλάμη μας, μια πηγή φωτός με ημερομηνία λήξης και απόδοση αντίστοιχη της χρηματικής της αξίας. Αξίζει(ς); Κι αν τελικά δεν τυφλώθηκες ήταν γιατί δεν χρησιμοποιούσες σωστά την παλάμη σου, τότε...

Κυριακή, Δεκέμβρης, σαν Άνοιξη. Κάθομαι στη βεράντα του χωριού, παύω να αναρωτιέμαι για την κινητήριο δύναμη του κόσμου - το χρήμα. Οι KISS ακολουθούν το δρόμο των ABBA. Τόσο εύκολο. Σχεδόν ίδιο το όνομα, ίδια η δομή των τραγουδιών, ίδια τα avatar κι από πίσω ο George των Star Wars μαζί κι ο συνδυασμός της υστεροφημίας να ζήσεις για πάντα και της ανάγκης για περισσότερη κινητήριο δύναμη - τα χρήματα. Δεν μπορείς να συμβαδίσεις με το δικό σου ρυθμό. Αδύνατον. Σε 'κείνη την πρωτεύουσα περπατήσαμε κι ήταν ήσυχα. Είχε κρύο για να νιώθεις ζωντανός. Υπήρχε μουσική σε φυσική μορφή κι αλκοόλ να το μυρίσεις. Σαν μια πορτοκαλιά, γεμάτη με διαφόρων μεγεθών πορτοκάλια, μερικά πεσμένα και σάπια, άλλα τεράστια και σκασμένα, εκείνα τα κίτρινα θα ευωδιάζουν ίσως και σκεφτόμαστε ότι δεν χρειάζεται να έχεις εκδότη για να γράψεις ποιήματα, δεν χρειάζεται να έχεις δουλειά για να είσαι άξιος, δεν χρειάζεσαι παρά λίγο κρύο για να υπάρξει το χέρι να σε αγκαλιάσει. Κράτα από την Αλεξίου το Λεξ και μέτρα πόσες μέρες κάνει μια τάση να περάσει από τα 17χρονα στα 24χρονα. Μην πετάξεις τίποτα, όλα τα σκουπίδια ανακυκλώνονται με τον κακό και λάθος τρόπο. Αρκεί στα γεράματα ένας genre-oriented γόης να σε βάλει στη βάρκα του. Μην αργείς κι άλλο, ίσως δεν θες το 'ν' χωρίς το προηγούμενο γράμμα, δεν θες μια συναυλία των KISS, δεν θες ν' ακούς το πρώτο συνθετικό της πόλης μπροστά τους, και αποφάσισε τι θες. Αλλιώς είσαι ελεύθερος να κάτσεις όπως ένας σκύλος και να κοιτάς από την μπαλκονόπορτα απέναντι... αφοσιωμένος στον ολοδικό σου εικονικό και παντοτινό cosmos.

Όμως η ιεράρχηση των αναγκών είναι απαραίτητο να περιστρέφεται με 5%. Σκέψου να εργάζεσαι ανάμεσα σε ηλίθιους, αυτός ο αριθμός είναι μαγικός... κι εξηγώ: 5% έκπτωση στις αγορές (= πιστοί πελάτες - ζώα => αύξηση πωλήσεων), 5% αύξηση τη δεκαετία (=> μείωση κατά 0,1% των εταιρικών κερδών και παράλληλα μείωση 0,01% των αυξήσεων στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας), 5% μπόνους πωλήσεων... καταλάβατε ή να κάνω και κακά; Παράλληλα έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις την αύξηση των τιμών καθώς και την υποτίμηση του ενιαίου νομίσματος, την εξασθένιση της στρογγυλότητας του πρωκτού της διπλανής και την απεριόριστη λατρεία που τρέφουν οι μουσικόφιλοι - σε σημείο νεκροφιλίας - για παλαιούς... παλαιότατους... σχεδόν φαλακρούς και σακατεμένους σαν πειρατές - μουσικούς άλλων, παλαιών - πολύ παλιών - κοντά αρχαίων εποχών (ντεμέκ καλλιτέχνες και σαν τότε κανείς δε γράφει πια τραγούδια κτλ). Τελικά το μόνο επάγγελμα χωρίς ανεργία είναι ξεκάθαρα ένας / μία / ένα κοστολόγος ζωοτέχνης με εμπειρία στην ονειχοπλαστική και στη διαχείριση παιδικών πάρτι για άτομα με ακράτεια και άνοια, προτιμητέα η προϋπηρεσία ως τυλιχτής στο εξωτερικό, δίπλωμα οδήγησης ασθενοφόρου, διώροφου δεξιοτίμονου λεωφορείου ή/και ιδιόκτητου ελικοπτέρου, γνώση ρομποτικής ή/και κριμαϊκών, χρήση γεωτρύπανου με κλειστά μάτια, σφαιρικές γνώσεις wordpress - python - pastrychef, μια ιδέα από απεντομώσεις με σύγχρονα διαστημικά μέσα απολυμάνσεων θανατηφόρων ιών και πρόσφατη λεύκανση δοντιών και κωλοτρυπίδας (φωτογραφία απαραίτητη). Θα αποζημιωθεί μερικώς ως ανειδίκευτος εργάτης άλλης χώρας χωρίς απαιτήσεις και με καμπούρα.

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2023

ξουτ

μου αρέσει να περπατώ... βάζω τ' ακουστικά μου και φεύγω... αν δεν έχω χίλιους δίσκους να διαλέξω δεν ξεκινώ... κάνω στάσεις μπροστά από εκκλησίες... εκεί στέκομαι αγέροχος και οι περαστικοί κάνουν το σταυρό τους καθώς περνάν σκυφτοί από μπροστά μου... έχει παράξενα πράγματα εκεί έξω... είδα το πρωί μια έκθεση πινάκων σε ένα γυάλινο περίπτερο, οι μισοί φαινόντουσαν από μέσα κι οι άλλοι απέξω - δεν κατάλαβα το γιατί, δεν με ενδιαφέρει κιόλας - και συνέχισα το δρόμο μου... αύριο έχει ένα ωραίο φεστιβάλ, όχι από 'κείνα που συνήθιζα παλιά που 'χα δουλειά κι ήμουν υπόδειγμα, αλλά απ' αυτά που είναι για τώρα που δεν έχω δουλειά και ψάχνω δουλειά κι είμαι κατάπτιστος... κοιτώ τις εταιρείες, σαν εταίρες ίσως αυτές ή εγώ παλιότερα, που τις θυμάμαι να 'χω ξαναπάει, να 'χω ξαναμιλήσει, να μην είμαι άξιος κτλ... κι οι άνθρωποι δεν εκπλήσονται που πρέπει να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους πετάν κι οι άλλοι άνθρωποι εκπλήσονται που οι τεμπέληδες δε θέλουν να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους παρέχουν... οι άνθρωποι είναι τυχαίες ζαριές... κι εγώ γι' αυτούς που με κοιτούσαν κι ενδιαφερόντουσαν για το καλό τους και το κακό μου ίσως παράλληλα έχω φέρει απανωτά εξάρες... γιατί σ' αυτή την ηλικία έχω την "τιμή" ή καλύτερα "το θεϊκό άγγιγμα" να σκέφτομαι όλα αυτά, να γκρινιάζω για τα "κακώς/καλώς" κείμενα, να φτιάχνω με ήχους και με λέξεις το προσωπικό μου αποτύπωμα μέσα στο σήμερα, να κυκλοφορώ (είπαμε) με χίλιους δίσκους στην ηλεκτρονική μου συσκευή (ποτέ τους ίδιους μέσα σε κάθε εβδομάδα)... αντί να τρέχω μιάμιση ώρα πριν και δυο μετά απ' το καθημερινό οχτάωρο να βρεθώ στην άλλη άκρη της πόλης για να εργαστώ σκυφτός (δεν αρέσει το επίθετο), να τρέχω να φορτώσω κάρτες πστωτικές και κάρτες χρεωστικές και κάρτες προπληρωμένες και κάρτες κινητών και το σπίτι και τα σπίτια και την αποθήκη και το εξοχικό στη Χαλκιδική και τ' άλλο στο χωριό και τη θέση πάρκινγκ στην πόλη και τις τσάντες τις πλαστικές τις χάρτινες τις δερμάτινες τις τσάντες απ' το τομάρι μου... να δοξάζω ένα νέο θεό, να κουράζομαι απ' τους πνευματικούς αντιπάλους του, να κρύβομαι καλά και καλύτερα να δείχνομαι, να με ενδιαφέρουν και να συζητώ για τις ομάδες, τα κόμματα, τις γκόμενες, τους γκόμενους, τα ψώνια, τα λεφτά, τα λεφτά... τα λεφτά και τον καιρό... τα λεφτά και τα μεταπτυχιακά των παιδιών... τα λεφτά... είμαι τυχερός εγώ με τις εξάρες μου... το μόνο πρόβλημα ίσως είναι ότι στο κηδειόχαρτο κάτω από το όνομα και την ηλικία δε θα ξέρουν τι να προσθέσουν όσο αναφορά το πρώην-επάγγελμα / νυν-συνταξιούχος κ.ο.κ.

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023

δικό σου, το ασημένιο κορδόνι

να σε κατακρίνουν ότι δεν μπορείς να πεις όχι και έπειτα να σου λένε ότι δεν μπορούσαν να πουν όχι... ή πως να εξηγήσεις τη φανταστικά χαρούμενη αίσθηση αναμονής ενός δίσκου: Πριν χρόνια άκουγα μια μουσική κυκλοφορία όταν ερχόταν σε φυσική μορφή (βινύλιο, κασέτα, οπτικός δίσκος κτλ) στο τοπικό κατάστημα. Βρισκόταν στη βιτρίνα (αν ήταν αρκετά εμπορικός) ή στις πρώτες προθήκες στο εσωτερικό. Ενημερωνόμουν από περιοδικά που έπαιρναν δελτία τύπου από δισκογραφικές εταιρείες, συγκροτήματα ή μετέφραζαν άλλους από το εξωτερικό. Όλο αυτό είχε μια απίθανη χρονοκαθυστέρηση. Μερικές ανάσες μπροστά, στις 27 αυτουνού του ζεστού Οκτώβρη κυκλοφορεί το Silver Cord κι έχεις τον Stu να γράφει ότι κάνει ότι αγαπάει, το κάνει πάρα πολύ συχνά και ζει απ' αυτό, κι είναι χαρούμενος - δημιουργικός - άνετος και φιλικός (το δείχνει από μακριά)... κι εγώ μετά αναρωτιέμαι το εξής... θέλω να έχω φίλους καλύτερους από εμένα, να παίρνω παράδειγμα, να ακούω τις μουσικές τους και να ζηλεύω τη στάση τους εκεί έξω - όμως δεν έχω φίλους, κατά πάσα πιθανότητα οι υπόλοιποι ανάμεσα στους οποίους υπάρχω κι εγώ δεν θέλουν να έχουν φίλο κάποιον καλύτερο από αυτούς. Άρα τώρα εξηγείται γιατί με είχε καλέσει ένας γνωστός πριν πολλά χρόνια για να μου δείξει το μαρμάρινο τζάκι του και την τεράστια τηλεόραση που χωριζόταν στη μέση για να βλέπει ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Έπειτα από μερικά χρόνια, έπεσαν πια τελείως τα μαλλιά του κι έχει μόνο κάτι τούφες να του ζεσταίνουν τ΄ αυτιά, πήρε παραγγελία το μάρμαρο για τη νεκρή συγγενή μου. Μια μέρα μόλις μετά την 25η κυκλοφορία των Αυστραλών, να τη η εθνική επέτειος, λίγες ώρες πριν η ίδια βασανισμένη χώρα με τους Κρητίκαρους αρχηγούς όλων των χρωμάτων και σεξουαλικών προτιμήσεων αλλά και το βασανισμένο παράρτημα - διχοτομημένο νησί - βάλε 12 στη Γιουροβίζιον απ' εμάς, είπαν το δικό τους 'Όχι' στην κατάπαυση πυρός ενός άλλου πολέμου. Όχι στο Όχι για άλλον έναν πόλεμο. Άλλο αυτοί. Αυτοί που είναι μουσουλμάνοι και δεν τους θέλουμε, αλλά τους θέλουμε και τους υποστηρίζουμε γιατί τα καφτάνια τους θυμίζουν την μεγάλη ομάδα της συμπρωτεύουσας. Οι άλλοι αυτοί είναι Εβραίοι, από αυτούς που αντιπαθούμε και χαστουκίζουμε, όμως τους θέλουμε να αγοράζουν σμπαράλια που κάποτε τους ανήκαν και άντε να ξανακάνουμε πάρκινγκ το μέρος που τους μαζεύανε για τα στρατόπεδα. Έτσι κάνουμε εμείς. Το ραδιόφωνο αποτελεί πια ένα μουσειακό είδος. Κι αυτοί που το τιμούν είναι μισθωτοί. Ότι φτιάχτηκε για αυτό παραμένει σημαντικό. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να μπερδέψει το παραλήρημα με τις πλημμύρες, ο ίδιος να διορθώσει την πτώση του ονόματος του ή να πιει κι ένα ποτηράκι παραπάνω. Κάπου εδώ, αν αυτό είναι η μέση και προς τα κάτω, που δεν με πονάει μετά από δυο μέρες που κουβάλησα τα τελευταία λάδια για να πιουν οι κάτω όροφοι, να αναφέρω το περιστατικό με το ανοιχτό και χρησιμοποιημένο φέρετρο στα σκουπίδια. Πίσω στις μουσικές κυκλοφορίες που ποτέ δεν θα βαρεθώ. Ακόμα κι αν όλα σταματούσαν αυτό το δευτερόλεπτο που ζω εγώ μέσα στους άπειρους αιώνες ύπαρξης (ματαιότητα σκέψης) υπάρχει υλικό για να μπαινοβγαίνω στο Μάτριξ με ακουστικά για πάντα. Να το πάντα. Εδώ, σ' αυτά τα λόγια. Τα γραπτά. Κι όμως ποτέ δε μου φάνηκε παράξενο που ο τέταρτος δίσκος των Föllakzoid λεγόταν '1', ούτε που τα ζευγάρια όταν χωρίζουν με φωνές, καυγάδες, σπασίματα, χρωστούμενα κτλ, μετά περιμένουν ένα μήνυμα στα γενέθλια έκαστος. Κι ανεβάζεις εσύ το story για να δείξεις ότι είσαι χαρούμενος άνθρωπος και το βλέπει ο άλλος (πρώην) χαρούμενος άνθρωπος γιατί πια πως να είναι χαρούμενος ο άνθρωπος αφού δεν είναι με σένα κι όλο ξεχνάς τη σταθερά των Therapy? >>> happy people have no stories! Τελικά πίσω από οθόνες βλέπεις ψεύτικα τη ζωή. Κι όλο ξεχνάς τα μαθηματικά που έμαθες μικρός ανθρωπάκος. Δεν χρειάζεται να φθάσεις καν σε τριψήφιο αριθμό. Δεν θα φθάσεις.

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2023

σκέψη ≪ [εξήγηση συμβόλου ≪, δηλαδη αμελητέο σε σχέση με (πολύ μικρότερο)]

Βρέθηκες σε έναν τόπο που φτιάχνουν τις καλύτερες πίτες. Η σπανακόπιτα αρχικά της μαμάς μου είναι χωρίς κανένα συναγωνισμό η καλύτερη στους αναρίθμητους γαλαξίες που συνεχώς φωτογραφίζει το James Webb. Η γαλατόπιτα που φάγαμε πάνω στο βουνό ήταν ένας επικός μη-επαναλαμβανόμενος παράδεισος σε τυχαία συνάντηση, κάτι σαν διψασμένη ημίγυμνη ποδηλάτης χωρίς οικογένεια που βρέθηκε τυχαία πάντα, στην αγνή και παρθένα ελληνική ύπαιθρο. Υπάρχουν κι άλλες πίτες, όπως καρυδόπιτες, κιμαδόπιτες και λοιπές στηριγμένες πάνω στην αστείρευτη κι αστεία άποψη που τιτλοφορείται μεσογειακή διατροφή. Υπάρχουν κι οι φανταστικές πίτες, οι θαυματουργές όπως φανουρόπιτες και η άλλη ακόμα πιο θαυματουργή πίτα του Αγίου Ιούδα Θαδδαίου. Μέσα σ' όλο αυτό το σύμπλεγμα γεύσεων και θεολογικών απόψεων (πες το και σαχλό πανηγυράκι) υπάρχει και η περπατόπιτα. Προσοχή όμως στη χρήση. Δηλαδή κι εξηγώ διότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στα ευαγγέλια και τις κυριακάτικες εκδόσεις για πολύτεκνους που μοιράζονται στις εκκλησίες μαζί με συσκευασίες μακαρόνια του κιλού από την Ευρωπαϊκή Ένωση και χυμούς βερίκοκο σε τσίγκινα βαρελάκια, αν το παιδί είναι σε ηλικία περπατήματος και δεν έχει ακόμα περπατήσει  ναι του κάνεις μια περπατόπιτα. Αν όμως πρόκειται για άρρωστο, παράλυτο, ανήμπορο και λοιπές ασθένειες του σώματος και του πνεύματος, επ' ουδενί δεν του κάνεις περπατόπιτα. Είναι επικίνδυνο να ταυτιστεί η φάση με την άλλη παραβολή - παραμύθι του παράλυτου που σηκώθηκε και περπάτησε όταν είδε ότι ο απέναντι που του φώναζε κάτι ακαταλαβίστικα κρατούσε μια χωριάτικη τυρόπιτα με κριτσανιστό φύλλο. Είναι σημαντικό, και πάλι να επαναλάβουμε, ότι ο λαός (ειδικά αυτός ο μοναδικός  ΕλληνόΧριαστιανόΟρθόδοξοΦασιστόΑριστερόΔεν-Ξεχνώ-Τίποτα και - όταν εμείς τους δείχναμε τον πολιτισμό αυτοί δε ξέρανε να καθαρίσουν τις μπανάνες) είναι σοφός και πάντα προσπαθούσε να ξεχωρίσει τα σκάφη από τα σύκα και τις πίτες από τις πίπες.

Κυριακάτικο αστικό περπάτημα πριν τη λήξη της θείας λειτουργίας.

Ο δήμαρχος χαστουκίζει, θα ξανά-εκλεγεί και θα μετά-εκλεγεί και ακόμα και meta θάνατον even then θα είναι δήμαρχος κι οι άλλοι - οι χαστουκισμένοι - θα του ζητάνε συγχώρεση κι άφεση των αμαρτιών ημών. Ο υπάλληλος του οίκου ευγηρίας, κρητικό κοπέλι, ξεπλένει τον τρόφιμο με το λάστιχο. Έχει πίεση καλή. Το κρύο νερό κάνει καλό. Όλα βαίνουν καλώς. Δημόσιος υπάλληλος καλοπληρωμένος στην ίδια εξίσωση με τον ιδιωτικό και κακοπληρωμένο, το σκατό τους ίδια μυρίζει. Η ψήφος να μπαίνει στην κάλπη, όσο λιγότεροι - τόσο καλύτερα. Νεαρός, απαίδευτος - άκληρος - με πατέρα σπουδαγμένο στα εξωτερικά και με πρόσωπο στην τοπική κοινωνία, το πήρε το σπίτι στον τρίτο από τη θεία του, όμως δεν του 'δώσε και τα λεφτά για την ανακαίνιση και τώρα πρέπει να συνεχίσει ολοκληρωτικά δοσμένος στο καταστρωμένο σχέδιο - πως να φας τα λεφτά των άλλων σε δεκαπέντε απλά βήματα -. είναι μόλις στο τέταρτο βήμα Αριστερός αλλά με περιουσία, όχι βλάκας, ούτε χριστιανός, το πέρασε το αμάξι του παππού σε φίλους που δεν τα κατάφερναν πολύ καλά και τώρα μια χαρά τα καταφέρνουν να τον κερνάνε κάθε εβδομάδα κι ένα ποτάκι, και δυο μη σου πω, γιατί τα χρόνια στης καραντίνας δεν έβγαιναν, οπότε υπάρχουν χρωστούμενα, μη λησμονάμε. Όμως υπάρχουν και χειρότερα, απ' αυτά τους έσωσε, φαντάζεσαι κανένα άρμα μάχης να τους παρέσερνε και σκότωνε όπως την 70χρονη στον Ωρωπό; Μακριά από τα απολίτιστα τα μέρη όπου μακάβρια θεάματα αντίκριζαν πολίτες και οδηγοί βλέποντας ένα αυτοκίνητο να κυκλοφορεί στο δρόμο με ένα πόδι κατσίκας στο πίσω παρμπρίζ! Πολιτισμός, πολιτική και κοινωνικά δίχτυα. Βασικό στοιχείο να μην χρειαστείτε ψυχολογική στήριξη όταν με το καλό γίνει το κακό. Αλλού οι εκδηλώσεις έχουν εθιστεί να κρατούν καλά, η παραλία να γεμίζει - βρομίζει μετά, οι αφίσες - τα φέιγ βολάν - τα καλάθια του πικ νικ και τα πλαστικά ποτηράκια - καλαμάκια - πιατάκια - πιρουνάκια - φιλτράκια και πιτσουνάκια... χλουπ στο(ν) κόλπο μέσα. Καλές ειδήσεις υπάρχουν, όπως και οι πρωτιές. Κυρίαρχος η χώρα στις ενοικιάσεις από ιδιώτες των διαμερισμάτων τους. Μας άφησε η θεία ένα στον τρίτο, βάλτο εκατό τη μέρα για τους αλλοδαπούς που έρχονται στην πόλη τούτη. Αν βρέξει υπάρχουν κι οι ομπρέλες, δεν είναι φέικ, υπάρχουν και δε θέλουν και συντήρηση σαν τα έργα τα μεγάλα τα ολυμπιακά του Καλατράβα. Εδώ αψίδες θριάμβου δεν υπάρχουν, έφτιαξε μια ο Γαλέριος αλλά οι κάτοικοι κοιτάνε τα πλακάκια που σαν κύματα σηκώνονται μια εδώ και μια εκεί, κοιτάνε τα ταξί που ευωδιάζουν με αέρια τα καρότσια των στρουμπουλών παιδιών, κοιτάνε τα μικροσωματίδια των αεροπλάνων με έκπληξη σαν να 'ναι τα σωματίδια των νεκρών θεών, κοιτάνε μα δε βλέπουν παρά μια μεγάλη - τεράστια - ορθογώνια πλαγιασμένη ανάρτηση της φάτσας του "δικού τους" δημάρχου. Εκεί που χαμογελαστοί δικηγόροι μπορούν να σε αθωώσουν και τροφαντοί μπάτσοι επικαλούνται το εννεάμηνο στις ειδικές δυνάμεις για να βγουν σε πρόωρη σύνταξη και να πιάσουν μαύρη δουλειά για να συμπληρώσουν τη χαμηλή σύνταξη που πρόωρα τους έδωσαν. Άξιοι εκπρόσωποι μαυροφορεμένοι ηγέτες με μπροστινές τσέπες και διοπτροφόρες κοπελίτσες κατά της πατριαρχίας. Του μέρους αυτού όπου οι κρεοπώλες ξέρουν πως να τεμαχίζουν τις γυναίκες τους. Οι σύζυγοι γνωρίζουν το νόμο της σιωπής, σαν Ινδιάνες που κλέψανε το αμίλητο νερό και σαν έρθει η ώρα θα πουν το ευαγγέλιο και στα παιδάκια τους... σουτ. Ο θείος σας, ο ηθοποιός, που είχε κάνει εκείνο το διαφημιστικό κι όλοι περιμέναμε περήφανοι να παίξει μετά τις μεταμεσονύχτιες ειδήσεις, κατεβαίνει υποψήφιος κι αυτός. Άξιος. Όλα θα πάνε καλύτερα... θα δείτε... σουτ τώρα καλέ... μόνο να προσέχετε μη σας ρίξουν τίποτα στο ποτό σας όταν μεγαλώσετε και να φοράτε μίνι σκέρτς μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο κοπέλι.

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023

ονόματα κι εκλογές κι άρτος και θεάματα (κακά-KIA)

"Συνδημότισσες και Συνδημότες" - θα προσπαθήσω να μη συνδιάσω την αχρηστοσύνη στο όνομα Στέφανος, νεόκοποι Ελληνάρες με αγγλό-ρώσικη ξεφωνημένη φινέτσα δηλαδή, τι να πω πέρα από το ότι θα πρέπει σήμερα, μετά το πρωινό και τις ερχόμενες σκέψεις να ακούσω 4 δίσκους του Captain Beefheart στη σειρά μπας και ξεφύγω λίγο από τις ρακέτες και τις πετσέτες; "Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τότε που με τιμήσατε με την ψήφο σας, ψήφο αναγνώρισης, εμπιστοσύνης αλλά και εντολή ευθύνης να αγωνιστώ για τη βελτίωση της καθημερινότητας εδώ και τα χωριά μας." μετά ξεπετάγεται μπροστά σου κανονικός εμετός άλλο όνομα, όνομα μήλου αν θυμάμαι ελάχιστα καλά, Αιμίλιος, πρώην τραπεζικός, υπεύθυνος λέει οικονομικών υποθέσεων κάκιστου δήμου της χώρας που ο δήμιος ξέχασε, ένας ακόμα πρώην σε όλα, με φάτσα αλκοολικού, που αφού ξαπόστασε τέσσερα και κάτι χρόνια, πάλι προς τη δόξα τη δεξιά τραβά - εδώ χρειάζονται και οι 23 (update 24) μέχρι σήμερα κανονικοί κι όχι ζωντανοί ή επιλογές ακυκλοφόρητων, δίσκοι των King Gizzard & The Lizard Wizard μπας και... "Τα χρόνια αυτά ήταν δύσκολα για όλους μας. Πανδημία, οικονομικές δυσκολίες για πολλούς από μας, συνεχής αγώνας για τη διόρθωση δύσκολων καταστάσεων και εξάλειψη πρακτικών του παρελθόντος που μόνο κακό έκαναν στον Τόπο μας." περπατάς στη νέα (what the fuck?) παραλιακή της συμπρωτεύουσας, σκουπίδια, νεκρά γελάδια, ποντίκια, πέντε χιλιάδες αποτσίγαρα και το όνομα Γιώργο μην τρέχεις! παντού, κανείς δεν έχει κοιμηθεί ποτέ με Hafler Trio ε; παρόλο που ο πρώτος πλυθηντικός πάει με όλα, σαν το λευκαντικό, αυτό που δεν επηρεάζει τα κόκκινα μαγουλάκια των wanna-be-dead παχύσαρκων. "Στα τέσσερα αυτά χρόνια, πορεύτηκα με γνώμονα την αξιοπιστία, την εργατικότητα, την πίστη στις αξίες και παραδόσεις των προγόνων μας, δίνοντας με εντιμότητα μικρές καθημερινές μάχες με τα προβλήματα. Οι βάσεις για το καινούριο που έρχεται, έχουν τεθεί." μετά υπάρχει και τ' όνομα Πολυβόλος, τι εννοείς; δεν το έχεις δει ποτέ σε κηδειόχαρτα; είναι τόσο συχνό όσο να είσαι ρατσιστής και να ψηφίζεις πορτοκαλί, να είσαι ριζοσπάστης και να ασπάζεσαι τους προέδρους και τους γονείς αυτών και τους συμβολαιογράφους που αποτύπωσαν ποιητικά το αίσχος όλο κι όλο ανεβαίνει η αηδία από μια χθεσινή θεατρική παράσταση που οι δαιμονισμένοι ρωτούσαν τα πνεύματα αν θα τους παρατήσουν που θα 'χουν καρκίνο κι αν θα τους αγαπούν οι σύντροφοί τους για πάντα; παρακαλώ τη χρήση της λέξης μόνο για την εργογραφία του Steve Roden. "Φιλοδοξούμε να φέρουμε το εδώ μας στη θέση που του αξίζει, στη θέση που του οφείλουμε να βρίσκεται. Για όλους τους συμπολίτες μας, τις οικογένειές τους και τη γενιά που έρχεται, χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος που καθυστέρησαν την πρόοδό μας, με όραμα, θέληση για δουλειά, πίστη στις δυνάμεις που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας." καλέ, θα τα ομολογήσω όλα, περπατώ και κλάνω, τι άλλο να σας κάνω; τι άλλο να ψευδώς να ομολογήσω; ότι πιστεύω σ' έναν θεο; σε δύο; στον τρίτο τον μακρύτερο; ότι θέλετε. μετά πλιζ βάλτε μου του Bach τα Goldberg Variations πρώτα του 1955 και μετά του 1981 να φεύγω κι εγώ σιγά σιγά, να πετάω στον ουρανό... "Ζητώ από εσάς τη δύναμη να συνεχίσουμε." ρε πέστε στον Θερμαϊκό τον κόλπο να σας έρθει κόλπος.

κι άξαφνα πετάγετε ο/η/το πορδή και παρακαλεί...πολύ "τα νέα μέλη που ψήφισαν για πρώτη φορά την περασμένη Κυριακή να μη δέχονται τη δικαιολογία «δεν σας βρίσκουμε», αποχωρώντας από τα εκλογικά κέντρα και χάσουμε την πρωτιά με 99%. Η διαδικασία αναζήτησης και ταυτοποίησης είναι γνωστή σε όλα τα μέλη των τοπικών Εφορευτικών Επιτροπών που πληρώνονται από τις off-shore του μπαμπά και πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα. Αν πάραυτα τυχαίνει να είστε εγγεγραμμένοι και σε άλλο κόμμα, even δεξιό - even ακόμα πιο δεξιό και κρατάτε και ασπίδα με τον Λεωνίδα επάνω, στ' αρχίδια του συντρόφου μου, ελάτε να μας πάρετε μια... ε, να με σταυρώσετε, δεν είμαι εγώ όμορφος και μπλε-μάτης σαν τον Χριστό σας; Εφιστώ την προσοχή στην ΚΕΦ(τ)Ε για τις εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) ψευδείς από δικούς μας καταγγελίες και την απουσία γραμμών κόκας για την ταυτοποίηση των μελών που θέλουν να με ψηφίσουν γιατί ελπίζουν σε κάτι, τι;"

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2023

Αδιαφορώ, άρα Υπάρχω - Υπάρχεις - Δεν Υπάρχω - Υπάρχεις

Κάτσε να διαβάσεις κι αυτό, αν και με τον καιρό αναρωτιέμαι γιατί και ποιος / ποια να τα διαβάσει αυτά τα... Λοιπόν συμβαίνουν, δεν τυχαίνουν όπως π.χ. να πέσεις πάνω στο δίσκο του Fela "Before I Jump Like Monkey Give Me Banana" αλλά όπως δύο γερασμένοι μαζί σύντροφοι (όχι πολιτικής χροιάς) να σταθούν χέρι - χέρι και κωλομέρι - κωλομέρι από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, μέχρι το επόμενο απόγευμα στις πέντε και μισή για να αλλάξουν τις ταυτότητές τους! Γιατί; 

Για τον ίδιο λόγο που ο κοντός με προεξέχουσα κοιλιά κληρονομικός μάνατζερ του γειτονικού σούπερ μάρκετ κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα και επιτηρεί δεκαπέντε ντάνες ψηλότερες του με κωλόχαρτα κάθε εταιρείας. Αγέρωχος σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός ατενίζει τον ορίζοντα από φορτηγά που ξεφορτώνουν προμήθειες για μια ακόμα εβδομάδα. Λίγο νωρίτερα κάποιος φίλος πόσταρε τη δεύτερη φωτογραφία με τον κώλο της κόρης του, μη γράφοντας ότι είναι ο κώλος της κόρης του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είναι ο κώλος της κόρης του, και μαζί κάτι τσιτάτα στ' αγγλικά γιατί είναι αυτός πολίτης του κόσμου ρε μαλάκα, αλλά σαν τη Σαλονίκη δεν έχει και θέλει εδώ να γυρίσει για να λέει τις ιστορίες του από τις διαφορές των γυναικών στον κόσμο ολάκερο. Αυτοί οι δυο τους θα κάναν καλή παρέα.  

Μετά μια άλλη φορά κατηφορίζουμε από μια ζόρικη ανηφοριά του Πηλίου και μπροστά μας προσγειώνεται μια γαλατόπιτα. Κομμάτι από στρόγγυλη, ξεροψημένη, με σωστά ζυγισμένες τις αναλογίες ξινού και γλυκού γ-α-λ-α-τ-ό-π-ι-τ-α. Η συγκίνηση ίδια όπως όταν άκουσα το (Δε) Sophtware Slump όταν τα ρολόγια θα έδειχναν μόνο μηδενικά, όταν οι υπολογιστές θα εξαϋλωνόντουσαν, όταν οι KLF λέγανε Fuck ρε δε Millenium κι οι τράπεζες ήταν σίγουρες ότι τα ATM θα ξερνούσαν λεφτά με τη σέσουλα, όπως ο θείος μου ο Θέμης έριχνε τα σπόρια στις χάρτινες σακούλες. Πάντα ζύγιζε σωστά, να τον βλέπουν οι πελάτες με τα διπλοεστιακά κρυστάλλινα γυαλιά του, και μετά πετούσε το υπόλοιπο της σέσουλας μέσα στο σακουλάκι, δώρο του θείου μου του Θέμη, όπως κι ο δίσκος των Grandaddy, ένα δώρο μου σε μένα - τότε και πάλι τώρα σαν θύμηση. 

Ο εγγονός προσπαθεί να σπείρει φωτοβολταϊκά. Μα να μην πιάνουν τ' άτιμα στα στείρα χωράφια των θειάδων. Όχι όπως τότε με το τρακτέρ. Κάποιος έχει τον κορονοϊό, μετά δεν τον έχει, μετά πάλι τον έχει και λίγο στο ενδιάμεσο έκανε τεστ αλλά δεν έγραψε καλά. Κι ένας άλλος νιόγαμπρος να συστήνεται ως ασφαλιστής. Ανοίγει τα μάτια όπως εκείνες οι πρίζες εξωτερικού χώρου που έχουν καπάκι. Ανοίγεις - βάζεις την αρσενική, κλείνεις, το καπάκι χάσκει, το στόμα χάσκει, τα ματόκλαδα που δεν λάμπουν χάσκουν, οι πόρτες από τη μεριά του δρόμου χάσκουν, όλα σε έναν τόπο που ακολουθεί τις γραμμές του δικού του Πικάσο, του Παύλου Πικασίδη.

Οι Νεκρές Τρίχες δεν είναι κάποιο hard harsh crust brutal screamo γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως αν έβαζε και το noise μέσα στα tags του. Τι συνέβει με τη λέξη 'πειραματική'; Γιατί κι ο Γιάννης κι ο Δήμος κι ο Νικόλας κι η Δανάη κι ο Δημήτρης κι όλοι ατελώς την χρησιμοποιούν; Έτσι κανείς δε θα θελήσει να συζητήσει μαζί μου το θέμα των Amon Düül, των Ι και γιατί από τη μία και μοναδική ηχογράφηση η Amon Düül οι Ι συνέχισαν να κυκλοφορούν παπάδες και παράλληλα βγήκαν και οι Amon Düül οι ΙΙ και τελικά οι Ι είναι κάτι σαν τους Embryo ή οι ΙΙ είναι; Οι νεκρές τρίχες είναι αυτές που σκοτώνεις όταν χτενίζεσαι, τελεία και παύλα - Κούλα είσαι (γ)κάβλα. 

Οι Τραπεζικοί δεν είναι κάποιο στυλ Incapacitants γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως να είναι το σύνολο των τραπεζικών που απεχθάντονται όλους τους τραπεζικούς. Κάτι σαν τους διαφημιστές. Πρόσφατα κάποιος με πληροφόρησε με παρησία και χωρίς κανένα περαιτέρω ενδιαφέρον για μένα, ότι ο Πουλικάκος ήταν (είναι;) διαφημιστής. Μου φάνηκε τόσο λογικό... Ένας διαφημιστής - δημιουργικός πχ άνθρωπος ή καλλιτέχνης ή άνθρωπων των τεχνών, έχει ένα πρώτο καλό δίσκο - έργο (Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος), μετά μία μέτρια παρωδία (Ο Δράκουλας των Εξαρχείων) που την πασπατεύει με μια επιτυχημένη (όχι χρήση επιθέτων καλής - κακής) διασκευής (Υπάρχω - κι όμως δεν είσαι εδώ) και στο τέλος λίγο από βραβεία των καλύτερων διαφημίσεων του έτους. Δεν πληροφόρησα αυτόν τον κάποιον ότι μικρότερος είχα κάπως δει πως δούλευε ο Πουλικάκος τις νύχτες των δραχμών στη Σαλονίκη ξημερώματα κτλ...

Πόσο εύκολα Οι Θεωρητικοί περνάνε στην απραξία. Μπερδεύουν τον Μαρξ με τη Mars HiProtein Μπάρα με 20gr Πρωτεΐνης + Γεύση Salted Caramel και το άσχημο είναι ότι δεν τους κόβει καν να πετάξουν τον άλλον τον Mars (τον πλανήτη ρε! τον Ελληνάρα θεό του πολέμου) ή ακόμα καλύτερα για να τους ερωτευτώ και να τους αφιερώσω ένα ποίημα το M.A.R.R.S. ναι! εκείνο του "Pump Up The Volume" αχ σε μια Extended Pump Up Mix παρακαλώ! Οι θεωρητικοί να κλείσουν το καπάκι του μπιντέ πριν πατήσουν το καζανάκι. Ακόμα καλύτερα να βουτήξουν χωρίς μπρατσάκια κι ας ζητήσουν από την κυρία που τους 'βοηθάει' στην καθαριότητα να πατήσει εκείνη το καζανάκι. 

Κι αυτό το καλοκαίρι πέρασε. Τα μεταναστευτικά πουλάκια μπερδεύτηκαν με τους απανθρακωμένους μετανάστες στα δάση και στα άγρια βουνά. Όπως εκείνα τα μαύρα πουλάκια με τις λευκές γραμμές που για χρόνια διέμεναν χωρίς να δίνουν νοίκι στα ξύλα της σκεπής της σοφίτας όταν ξεφύγαν από το κλουβί που τα είχαν οι θειάδες από τη Τσεχοσλαβακία. Τελικά τόσες δεκαετίες μετά την πτώση του σοσιαλισμού έφυγαν κι αυτά για άλλη γη άλλα μέρη. Τώρα οι αριστεροί ηθικολόγοι ψηφίζουν να μη γυρίσουν γιατί ήρθε ο Σωτήρ από την Αγία Σοφία, δίπλα στα παγωτά τα καλά και τα μπισκότα τα καλύτερα. Ποτέ δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά που άκουσα τον γείτονα να παίζει πιάνο. Αισθάνθηκα τυχερός, ένα εξάμηνο μετά όταν παίζει κάθε απόγευμα την ίδια ώρα το ίδιο κομμάτι με πιάνει μια καλλιτεχνική διάθεση σαν διάρροια. 

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2023

[να 'χατε να λέγατε]

Σου λέει ο άλλος είσαι λογιστής, κι εγώ να γυρνώ πίσω και να θυμάμαι ότι αυτό το σιχαινόμουν, πως έγινα λογιστής; Αυτοί καταγράφουν αριθμούς... εγώ σταμάτησα να μετράω την περιουσία μου κάπου στα 15 όταν οι δίσκοι δεν χωρούσαν πια στο μικρό μου τεφτέρι. Αποφάσισα να το μελετήσω... πάντα πίστευα (ίσως ακόμα) ότι όταν μου λένε κάτι το έχουν σκεφτεί - μελετήσει - είναι καλοπροαίρετο και λέγεται για το καλό μου... οι λογιστές κάνουν ακριβώς το αντίθετο: καταγράφουν μόνο αριθμούς - ποσότητες με λογική σειρά - δεν δημιουργούν - δεν αυθαδιάζουν - δεν ονειρεύονται - είναι σωστοί ορθογραφικά - ίσως έχουν και μια εικόνα του προστάτη λογιστή στο γραφείο, στο κρεβάτι, στη χέστρα και στο αμάξι, εγώ δημιουργώ - καταγράφω άναρχα τη ζωή μου, τα τριγύρω συμβάντα, μ' αρέσει η ποίηση, η καινούργια μουσική, τα δέντρα, προσπαθώ να θυμάμαι τα καλά κι έτσι αποτυπώνω στη μνήμη και μερικούς βόθρους. 

250 μηνύματα ειδοποιήσεων για μια Bandcamp Friday του Αυγούστου! Όλοι μιλάνε για σαβούρα, σβήστα, ένας καπιταλιστικός οχετός... κι εγώ λέω: είναι μουσική, χαρά, από αυτά που αλλιώς θα έβγαιναν σε ένα δίμηνο τώρα έχω συμπιεσμένο χρόνο σε ένα εικοσιτετράωρο! Χαίρομαι... όπως πριν λίγο καιρό που δυστυχούσα γιατί λόγω της τηλεφωνικής μου υπηρεσίας αυτές οι ειδοποιήσεις ερχόντουσαν κι έμεναν με τη γλώσσα έξω σ' αυτό το email account. 

Πρώτη φορά μετά τα σχεδόν σαράντα χρόνια σ' αυτή την οικοδομή που χρησιμοποιώ το ασανσέρ. Αφού το πληρώνεις, μου λέγανε, γιατί ανεβαίνεις με τα πόδια; Παχύδερμα που γελάνε δυνατά μέσα από τις ποδιές, που τα ανέχτηκα τόσα χρόνια και είμαι περήφανος για μένα που δεν απαντώ άλλο στα μουγκρίσματα τους. Μέσα στα σκατά πλένουν τα πόδια τους και μετά ψεκάζονται και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος όλος τους χειροκροτεί σαν έρπονται στην τοπική κοινωνία. Αδιαφορία εμπρός στην κάκοσμη αθλιότητα μιας επαρχιακής πόλης χωρίς νότες, χρώματα, ποίηση και ενδιαφέρον. Είναι κι οι νέοι άσχημοι ή ιδέα μου είναι;

Μην κρίνεις για να μην κριθείς (από τους χριστιανούς). Η Ελένη με τα τσιμπουκόχειλα, το μαύρισμα - τάνισμα των διακοπών σε τροπικά μέρη (πίτσες μπλε - στον τρίτο όροφο μιας καθέτου της Τσιμισκή το έκανε, 45 ευρώ η συνεδρία χωρίς βρακί) και το κατάλληλο μαλλί - ίδιο για γάμους, σκυλάδικα, Κυριακές με τα wanna-be πεθερικά κοκ, έκανε καλέ ίνστα... μόνο για να βλέπει. Όπως η γιαγιά καλέ, που είχε την τηλεόραση για παρέα και τις υπόλοιπες ώρες έλυνε εξισώσεις τετάρτου βαθμού στο μαυροπίνακα. Ο Frank Zappa έφυγε νωρίς και δεν επισκέφθηκε την εμποροπανήγυρη Κιλκίς. Ξεκάλτσωτος δεν θα βρει θέση στον παράδεισο. Με ποιον καλό χριστιανό, από τους δικούς μας τους γαλάζιους, θα μοιραστεί ένα στασίδι να ξαποστάσει;

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2023

Ποτέ μην αφήσεις μια γρια να σου δείξει το δρόμο

Ο Γερο-Προκόπης ή συχνά "Ο Ανεπρόκοπος", όπως τον αποκαλούσαν οι γείτονες γιατί κανείς δεν ήξερε το πραγματικό του όνομα, ζούσε μια ήσυχη ζωή σε ένα παλιό εξοχικό σπίτι στην άκρη της παραθαλάσσιας πόλης. Οι άνθρωποι γύρω του τον θαύμαζαν για την απλότητα και την αταραξία του, για τη σοφία των ετών του και την ανωμαλία των πράξεών του, ενώ αυτός είχε άλλα σχέδια για το τέλος της ζωής του, το οποίο φανταζόταν ότι θα καθυστερούσε αρκετά ακόμα. Όταν έμοιαζε ανήσυχος ή λίγο ταραγμένος όλοι του πρότειναν να πάει στο γιατρό ή να φάει μια μεγάλη φέτα κέικ σοκολάτας. Αυτός τα απέρριπτε όλα με μιας κι απλά καθυστερούσε λίγο ακόμα το μεσημεριανό του υπνάκο. Και μόνο που σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να εξηγήσει γιατί δεν τρώει ζάχαρη εδώ και σαράντα πέντε χρόνια κουραζόταν. Οπότε και τους ενημέρωνε για τοπικού χαρακτήρα ειδήσεις, όπως ότι συγκρούσεις οχημάτων και διακοπή ρεύματος προκάλεσε η ξαφνική νεροποντή που έπληξε την πόλη της Θεσσαλονίκης, νωρίς κάποιο πρόσφατο καλοκαιριάτικο μεσημέρι.

Η μέρα ξημέρωνε και ο Γερο-Προκόπης ξυπνούσε με μια ανυπόφορη ανησυχία. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι φαινόταν να ζούνε για να πεθάνουν ατάραχοι, αλλά αυτός είχε άλλη ιδέα. Μεγάλη ιδέα. Ιδέες. Πολλές ιδέες. Ονειρευόταν αναρχικά πράγματα, σκηνές που θύμιζαν πίνακες του Νταλί, χρώματα του Μιρό, με παράλογες δημιουργίες να χορεύουν στο μυαλό του. Κάθε πρωί, καθώς έπινε τον καφέ του, φανταζόταν τα σπίτια να αρχίζουν να πασπατεύουν τα πάρκα, τα δέντρα να τραγουδούν, και τα αυτοκίνητα να μεταμορφώνονται σε γίγαντες πεταλούδες που τραγουδούσαν όλη μέρα σε αδιάφορη σειρά τα κομμάτια του Old Lady Drivers από τους O.L.D. Εκατομμύρια ζευγαριών ονειρευόντουσαν και οι υπόλοιποι μοναχικοί επαναστατούσαν. Όλοι μαζί λυπόντουσαν για το πέρασμα του χρόνου. Παρόλα αυτά ήταν χαρούμενοι για την συνεχή ενημέρωση του Ανεπρόκοπου γραφικού, δηλαδή ότι σε δέντρο προσέκρουσε στρατιωτικό τζιπ, όταν για άγνωστους -μέχρι τότε και για διαπαντός- λόγους εξετράπη της πορείας του λίγο πριν τις 7 το πρωί, στο Ασβεστοχώρι. Τα αίτια του ατυχήματος διερευνώνται από την Τροχαία.

Ο Γερο-Προκόπης είχε φτιάξει ένα μικρό εργαστήριο σαν ραδιοφωνικό σταθμό στο πίσω μέρος του σπιτιού του, όπου είχε αρχίσει να δημιουργεί περίεργα φανταστικά μηχανήματα και μηχανισμούς αλλοίωσης των νεύρων των γειτόνων. Ένα πρωί, κατάφερε να κατασκευάσει μια συσκευή που μετέτρεπε τους ήχους της πόλης σε αποχρώσεις άσπρων και μαύρων χρωμάτων, και έτσι η κίνηση των αυτοκινήτων έγινε ένα εντυπωσιακό χορευτικό θέαμα, ενώ οι φωνές των περαστικών εξελίσσονταν σε έναν συναρπαστικό συμφωνικό χορό με συνεχόμενα head banging. Η γριά από απέναντι στρογγυλοκάθησε στην μπρεζιέρα που είχε φτιάξει ο τρίτος σύζυγος όταν χρειάστηκε να συμπληρώσει τα χρήματα της διατροφής του δευτέρου, και άρχισε να πετάει πετραδάκια στα κακόμοιρα σπουργίτια.

Η ανησυχία των γειτόνων αυξανόταν με την κάθε νέα παράξενη δημιουργία που εμφανιζόταν στον κήπο του Γερο-Προκόπη. Έφτιαξε μια μηχανή που έκανε τα λουλούδια να μιλούν, ένα καλειδοσκόπιο που πρόβαλε ταινίες με παράξενα σχήματα στους ουρανούς και ένα μικρό ρομπότ που έπαιζε μουσική με τα πουλιά. Είχε στα ημιτελή σχέδια προς ολοκλήρωση τον Διπρόσωπο, ένα δονητή για παράλυτους, την Ανθούλα, μια συσκευή μασάζ για ανήλικους, τους Ανήθικους, φουσκωτές κούκλες σε απευθείας σύνδεση με το νοσοκομείο και μια τράπουλα ταρώ με αλαβάστρινες αρχαιοελληνικές γυμνές φιγούρες. Οι αστυνομικοί κλήθηκαν πολλές φορές για να εξηγήσουν το θόρυβο και τον πανικό που προκαλούσε ο Γερο-Προκόπης, αλλά αυτός πάντα τους υποδέχονταν με ένα χαμόγελο και τις πιο φιλόξενες φιλοξενίες. Εκείνες τις φορές μια ομίχλη έμπαινε από τις κελιδαρότρυπες, και ο πανικός κρατούσε τρεις μέρες ίσως και πέντε ή έξι. Όμως κανείς δεν μπορούσε παρά να υποψιαστεί ότι ίσως καλύτερα ο Ανεπρόκοπος που βασάνιζε τη γειτονιά τους, παρά κάποιος 50χρονος, όπως εκείνος που εθεάθη προ ημερών να κυκλοφορεί με ένα αυτοσχέδιο σπαθί σε πάρκο της Θεσσαλονίκης. Όπως προέκυψε κατά τη διαδικασία και σύμφωνα με την κατάθεση του ένστολου οργάνου που είχε σπεύσει στο σημείο, ο συγκεκριμένος άνδρας είχε εντοπιστεί στην περιοχή του Αγίου Νεκτάριου, με στρατιωτική περιβολή, μπερέ και αρβύλες, ενώ φέρεται να πέταξε το αυτοσχέδιο και λαξευμένο στη λαβή του ξίφος, μόλις έφτασε στο σημείο η αστυνομία. Ο ίδιος αρνήθηκε ότι κυκλοφορούσε κραδαίνοντας σπαθί, ανέφερε ότι δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτό και υποστήριξε ότι απλώς καθόταν με την παρέα του σε καφενείο της γειτονιάς και έπεζε μπιρίμπα με το φρέντο του. Δεν έπεισε, ωστόσο, το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, που τον έκρινε ένοχο για οπλοφορία και του επέβαλε ποινή φυλάκισης έξι μηνών και χρηματικό πρόστιμο εξακοσίων ευρώ, χωρίς αναστολή, αλλά με δικαίωμα έφεσης με αναστέλλουσα δύναμη, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος έως την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.

Καθώς η πόλη είχε γεμίσει με τη μοναδική δική του αναφαίρετη δημιουργικότητα και λοιπά παράξενα φαινόμενα, οι άνθρωποι περίμεναν με αγωνία το επόμενο ανατρεπτικό εγχείρημα του Γερο-Προκόπη. Δεν το παραδέχονταν, αλλά το περίμεναν. Ο ίδιος όμως, αφού είχε μοιραστεί τα όνειρά του με τον άδικο τούτο κόσμο, ένιωθε πως είχε βρει την ειρήνη που είχε αναζητήσει μια φορά νεότερος, πάνε ογδόντα χρόνια τώρα. Και έτσι, μια από εκείνες τις μέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν ατάραχοι κατόπιν φόβου για τους επερχόμενους φασίστες - εξωγήινους, ο Γερο-Προκόπης έκλεισε τα μάτια του με ένα χαμόγελο, γεμάτος αναμνήσεις από μια ζωή πλημμυρισμένη φαντασία και παράνοια. Καθώς το πνεύμα του αποχωρούσε από το σώμα του, οι άναρχες φασματικές εικόνες που είχε δημιουργήσει άρχισαν να λάμπουν γύρω του, δημιουργώντας έναν μαγευτικό χορό από χρώματα και ήχους. Κανείς δεν υπήρχε για να απολαύσει το τόσο διασκεδαστικό σκηνικό. Οι άνθρωποι που περπατούσαν τυχαία στη Μονόπολη της ζωής του είχαν αποχωρίσει. Έπίσης ένας άστεγος εντοπίστηκε νεκρός το απόγευμα της Πέμπτης στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με το Βουκεφάλα. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον άνδρα είδε ένας νεαρός που διερχόταν από το σημείο με τη μηχανή του και ειδοποίησε το ΕΚΑΒ. Στο σημείο έσπευσαν μηχανή ταχείας επέμβασης και ασθενοφόρο. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως ο άνδρας είχε αφήσει την τελευταία του πνοή αρκετές ώρες πριν εντοπιστεί νεκρός στην παραλία. Στην περιοχή πλήθος τουριστών και ντόπιων απολαμβάνουν τη βόλτα τους, την περαντζάδα τους, περνάνε καλά με πασατέμπο και τα άσματα του τοπικού ανάπηρου - ζητιάνου που τσιρίζει στο φορητό Bluetooth ηχείο του.

Και έτσι, ο Γερο-Προκόπης - ο Ανεπρόκοπος, αποχαιρέτισε αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι με το δικό του μοναδικό τρόπο, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο που είχε μάθει να ονειρεύεται και να αναρριχάται πέρα από το σοκ και τα όρια της συνηθισμένης πραγματικότητας, κάτω απ' τους ήχους της τελευταίας συμφωνίας για βιομηχανικά απόβλητα που ο ίδιος είχε συνθέσει το περασμένο πρωινό χωρίς τη βοήθεια της δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά. Τον είχαν αναγκάσει να φύγει; Ήθελε; Ε, καλά, δεν ήταν κι υποχρεωμένος να ακυρώσει το εισιτήριο της επστροφής. Τα λόγια του καλόγερου που είχε συναντήσει μια φορά με τη μαμά του ξεχύθηκαν από τα ηχεία της πόλης, σαν εισαγωγή σε επιθανάτιο σύγχρονο ρέκβιεμ: "Να μου το θυμηθείτε, δεν θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του. Για τα κεριά αφήστε ένα εικοσάρικο".

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

Κουλουβάχατα + λοιπές θεωρίες

Ήταν μια μέρα που ο τύπος, ο ελληνικός, εξιστορούσε άλλη μια ιστορία καθημερινής τρέλας, ελληνικού ρουτινιάρικου ενδιαφέροντος και αστείρευτης γελοιότητας. Σε μια κάθετη οδό της Βασιλίσσης Όλγας στη συμπρωτεύουσα / συμβασιλεύουσα / συμβασιούχο πόλη, μια Δημόσια Υπηρεσία μετά από λίγα χρόνια παρουσίας και μη εξυπηρέτησης στη γειτονιά συγχωνεύτηκε με μια άλλη μεγαλύτερη αδερφή της. Το έντυπο αρχείο της έμεινε πίσω. Φυσικά καμία περίπτωση ψηφιοποίησης μη περάσει από τη φαντασία σας όσο επιστήμονες κι αν είστε. Κάπου σε ένα τόμο εκεί ανάμεσα στις κίτρινες από τα σαλιωμένα δάχτυλα σελίδες, υπάρχει ακόμα η ιστορία μιας άνεργης γυναίκας μουσικού που αντιμετώπισε κρυφά πολλά γραφειοκρατικά στερεότυπα αλλά εργασία δεν διασταύρωσε στο διάβα της, μόνο ένα αγόρι, νέο και φτωχό και λίγο τριχωτό.

Προχωρώντας την ιστορία μερικά χρόνια κι εκατοντάδες μοναχικές νύχτες μπροστά, μια αθώα γιαγιά προσλαμβάνει ένα συνοδό σεξ και τον εκβιάζει να δολοφονήσει στους εγγονούς της γιατί θέλει να δωρίσει το ακίνητο που με πίεση του μακαρίτη γιου της είχε περάσει τη ψιλή κυριότητα σ' αυτούς, στη νέα εκκλησία του τρικέρατου διαβόλου - πιθανόν τράγου. Πως τον εκβίασε; Μα η σουρωμένη κυρία ήταν η άνεργη γυναίκα μουσικός που απέχτησε κατά ατυχία τα αρχεία της υπηρεσίας, όταν ένα σούρουπο στραμπούλιξε το αριστερό της πόδι δίπλα στο ξεχειλισμένο κάδο που ο εξαγριωμένος ιδιοκτήτης της επαγγελματικής στέγης άδειασε για το κάνει μπορντέλο για υπερήλικες γυναίκες.